Σε μια έρευνα στο στενό της Χάδοβας, πριν πενήντα χρόνους, θυμάμαι διάφορα, αλλά μένω σε μία ενθύμηση δύο αιώνων, με σμικρά ορνιθοσκαλίσματα, που ωστόσο επρόδιδαν γυναικεία γραφή: «ήρθα και γω η αγαθή, να απολάφσο (sic) την κυρά Συγκλητική και πάλιν να γυρίσω οπίσω». Δεν ξεύρω το γιατί, αλλά μου εντυπώθηκε πως ο θαυμασμός υπέρ της κυράς Συγκλητικής αντιπροσώπευε κάποιο τέλος τελετής, άγριας και ανεξήγητης, ωσάν ζύμης που γέμισε ρωγμές, παγωμένη. «Ζύμη από τι; Έχω κι εγώ πονοκεφάλους» σημειώνει η γερόντισσα της Κερύνειας, λίγο πριν αποχαιρετήσει την Μαργαρίτα της, καθώς ο Σεφέρης έστρωσε την διήγηση και θα την σύρει στα άκρα, αρνούμενος να παίξει με το θυμικό των ανθρώπων.
 
Αυτά τα παίδευα στο μυαλό προσποιούμενος απώλεια συνείδησης, αλλά ήξερα την πάθηση: μια σχεδόν αδιάφορη ματιά στο Survivor, ένα ρηάλιτι κακού συναπαντήματος, απ' αυτά που η μπόχα της απλυσιάς και η τσαλαβούτα σε κίτρινα απόνερα εργάζεται πυρετωδώς για να κατηγορηθεί η νεότης άλλη μια φορά. Η περιγραφή των «ηρώων» ήταν πανεύκολη: ακόμη μια διμοιρία ελεμέδων που κυβερνιούνται από θηλυκές εκδοχές μαινάδων. Και η Ταραμπάνκο, αυστηρή και πειστική, ρητορεύει παραδόξως καθαρά.
 
Σημείωσα, μη τύχει και μου διαφύγει, πως ένας Acun με οικονομική άνεση ορίζει την μοίρα του Σκάι του εξ Αλαφούζων, ήτοι μια σύμπραξη που ακυρώνει την εθάδα αμοιβαία γκρίνια περί το Αιγαίο και τα νησέλια μας. Αυτή η βαριάντα, με την συνήθη δόση φρικτής βίας, μετά τις γυναικοκτονίες, τα βασανιστήρια των άταφων παιδιών και το εθιστικό ρητορήλικι των συνηγόρων υπεράσπισης που διακόπτεται από παύσεις της συνέχειας της δικαστικής Αρχής, είναι αδύνατον να μη ξεπέφτει σε υστερία, εκνευρισμούς και θηλυκά λαγόνια έκθετα σε κωμικές κάμερες. Γι αυτό και κατέφυγα στην ποιητικήν ιδέα, άκρας εμπιστοσύνης ρητορικόν κουφισμόν, σκεπτόμενος εν τάχει στρατηγικές λύσεις:
 
Το φετινό ρηάλιτυ, με φευγάτον τον πιστόν χριστιανόν Βαλάντην και μόνο με το μπίρι μπίρι μιας καυστικής φλύαρης, επειγόντως έχει ανάγκη φυλάρχου, για να ισορροπήσει οικονομικώς και να χωριστούν επιτέλους οι συνέλληνες σε φουστανελλάδες και κουτσαβάκηδες. Χωρίς φύλαρχο επικεφαλής, θα λιμοκτονήσουν ακόμη και με μια γουρούνα τεμαχισμένη μπροστά τους. Απ' όσο κατάλαβα, ο φύλαρχος θα δίνει απασχόληση στους βαρεμένους άχρηστους, θα οργανώνει δίωρα σκοποβολής και άλλων παιχνιδιών, θα τηρεί τα στατιστικά και θα τιμωρεί ανυπόκριτα τους καβγάδες.
 
Ώσπου να αποκτηθεί φύλαρχος, θα χαζεύω το μελόδραμα μιας οικογένειας δολοφόνων υπό τον τίτλο του Σασμού και τον βίο ενός προφανώς χουντικού συνωμότη που επιβιώνει ανάμεσα σε χουζμεκιάρηδες  κατά τον «Θεσσαλικό κύκλο».