Αμαρτία ξομολογημένη, τον Νίκο Παρακευόπουλο δεν τον ήξερα, επειδή ο νομικός πολιτισμός της χώρας μου είναι άγνωστος και πιστεύω ακόμη πως θα έπρεπε να υπάρχει ζευγάς ειρηνοδίκης και σιδεράς σερίφης, δηλαδή πως η Δικαιοσύνη και η Καταστολή, αμή και η Διαπαιδαγώγηση είναι υπόθεση γονιών, ενόρκων, γιαγιάδων και πανκιών, ήτοι μια διάφανη ακτινογραφία της κοινωνίας μας. Ωστόσο ένας καθηγητής ονόματι Μανωλεδάκης με τίμησε με μια ανταλλαγή απόψεων και το ίδιο ισχύει με δικαστές διαφόρων βαθμών.

Με τους φιλοαριστερούς, ή ορθότερα ψιλοαριστερούς ακαδημαϊκούς ή συναφείς πολίτες, ειδικά όταν αριστερίζουν, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. Και τώρα, ακόμη ένας πικραμένος τέως υπουργός Δικαιοσύνης, ομολογεί ότι συντάσσεται με ένα απερίγραπτο έκτρωμα: «Η Χρυσή Αυγή πρέπει να δεχθεί έμπρακτα την υπαγωγή της στους θεσμούς της Δημοκρατίας. Και αυτή την στάση, αν και όταν εκδηλωθεί, πρέπει να τη στηρίξουν τα δημοκρατικά κόμματα».

Η αιώνια παθογένεια, ενός αορίστως «δημοκρατικού μυαλού» που από μακρά επεξεργασία νόμων και θεσμών, αποκτά την συνείδηση γερουσιαστή ή πρωτόγερου, θεωρώντας πως είναι στο χέρι του, ή στο χέρι των ομοίων του, να ορίζεται η ταυτότητα κομμάτων, κινημάτων, οργανώσεων και λοιπών επιβητόρων του Συστήματος.

Ας μου επιτραπεί μια σειρά παρατηρήσεων.

Η Χρυσή Αυγή μήτε πρέπει μήτε δεν πρέπει να δεχτεί οτιδήποτε σχετικό με τους θεσμούς της Δημοκρατίας. Δεν είναι δουλειά της Δημοκρατίας να φορμάρει το καλαπόδι κάθε τύπου που πολιτεύεται. Όλα τα ακροδεξιά και παραπέρα κόμματα του εικοστού αιώνα, δεν βλάστησαν με κλώνους και κλαριά, παρά διατηρούσαν μια προσωρινή μυτούλα φέρμας και έντονης ρητορικής, ώσπου να αλλάξει το κλίμα και να ξανατρυπώσουν σε ένα από τα λεγόμενα «αστικά κόμματα».

Η μετεξέλιξη του κόμματος των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου, επέτρεψε σε ένα σωρό μπουμπούκια να υποστηρίξουν αντισημιτικές και φασίζουσες ιδέες στον μεσοπόλεμο και κάμποσοι απότακτοι μετά το κίνημα του 1935, εμφανίζονται ως συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων. Άλλα, ακροδεξιά κόμματα, έμειναν σμικρά, επειδή δημουργήθηκαν από προσωπικά πείσματα και τοπικές πιέσεις. Κοντολογής, σε ολόκληρον τον αιώνα, το να είσαι ακραίος δεξιός, ποτέ δεν έβλαψε την πολιτική σου καριέρα.

Πλήθος κομμάτων δεν ομνύουν στην διατήρηση των θεσμών που διαθέτουμε, είτε το γράφει είτε δεν το γράφει το καταστατικό τους. Επίσης, αν κηρυχτεί εκτός νόμου ένα κόμμα, εύκολα μπορεί να αποκτήσει νόμιμο υποκατάστατο. Άρα, ας αφήσουν οι φίλοι των Θεσμών τα σάπια, πως δήθεν ελέγχουν το σύστημα.

ΣΕ πολλά άρθρα, ειδικά των ετών 2013-2014, υποστήριξα πως η Χρυσή Αυγή, με αυτό ή με άλλο όνομα, θα επιζήσει και θα επιβιώσει, είτε διότι η Δεξιά που γνωρίζουμε φλερτάρει με μια κακκαβιά, μια σούπα που λέγεται κεντροδεξιά, είτε διότι ο εκτός συνόρων μας ευρωπαϊκός πολιτικός χώρος δεν διστάζει να το παίξει εθνικιστικός και να φοβάται τα μεταναστευτικά ρεύματα.

Άρα, το μόνο που μένει από τις εκπεφρασμένες απόψεις του κυρίου Παρασκευόπουλου, είναι η επιθυμία του, η ευχή του, να υπάρξει, βρε αδελφέ, αρκετός χώρος στα υπερδέξια του Σύριζα, όπως γίνεται ήδη επιτυχώς με τους ΑΝΕΛους, που θα μπορούσαν, όταν τελειώσει το «επαχθές» ζήτημα των δικών και των μαχαιρωμάτων, να αιμοδοτήσουν με «υγιείς αρχές» τους ψεκασμένους που τους βαράνε από παντού κι αυτοί αμύνονται από το Χάνι του Καμμένου.

Ας ηρεμήσει το σύστημα το επιλεγόμενο «να φροντίσουμε την δημοκρατιούλα μας». Οι φράσεις Παρασκευόπουλου είναι ένα τρυφερό ραβασάκι προς την Χρυσή Αυγή του στυλ «μη με λησμόνει μάτια μου, τώρα που θα αρχίσετε πανευρωπαϊκώς τις διαχύσεις με την δυναμική πλευρά των ομοϊδεατών σας».

Η ακροδεξιά η πως τη λένε, θα είναι το μέγα ζήτημα της δεκαετίας του 2020 και δεν αντιμετωπίζεται με τα κουνήματα των εύκαμπτων πολιτικάντηδων.