Το βιβλίο the Cadillac Desert (η Έρημος της Κάντιλακ) το διάβασα σε πλαίσιο μεταπτυχιακού μαθήματος στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας, μάθημα σχετικό με περιβαλλοντική διαχείριση άνυδρων περιοχών. Συγγραφέας του ο Marc Reisner και εκδόθηκε το 1986. Αρχές δεκαετίας του ‘90 είχε ήδη περάσει στο κύκλο των σημαντικών αναγνωσμάτων για φοιτητές που ειδικεύονταν σε ζητήματα περιβάλλοντος. Το βιβλίο αναφέρεται στις ληστρικές πολιτικές που ασκήθηκαν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ ύστερα από την κατάκτηση της αμερικανικής Δύσης σε σχέση με τους υδατικούς πόρους. Την κατασκευή τεράστιων φραγμάτων, καναλιών και εκτροπών στους μεγάλους - στους μυθικούς στην κυριολεξία - ποταμούς των ΗΠΑ.
Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι έχετε δει το Chinatown του Πολάνσκι και έχετε κάποια άποψη.
Το περιβαλλοντικό κίνημα αγκάλιασε το the Cadillac Desert. Πίσω από τις φαραωνικές παρεμβάσεις με σκοπό την υδατική διαχείριση, οι οικολόγοι μετρούσαν ένα ένα τα πλήγματα στο φυσικό περιβάλλον - στο τοπίο και ιδιαίτερα στη βιοποικιλότητα, στη ζωή.
Αντιγράφω απόσπασμα, μεταφράζοντας:
… έχεις μείνει με μερικές χιλιάδες τεράστιων φραγμάτων και μόνο η σκέψη της κατασκευής τους κλονίζει τη φαντασία. Αναχαιτίζουν ποταμούς που οι πρόγονοί μας πίστευαν ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να δαμαστούν - τον Κολούμπια, τον Τενεσί, τον Σακραμέντο, τον Σνέικ, τον Σαβάνα, τον Ρεντ, τον Κολοράντο. Έχουν ύψος όσο κτίριο εξήντα ορόφων ή μήκος τεσσάρων μιλίων. Περιέχουν αρκετό μπετόν για να στρωθεί αυτοκινητόδρομος από την μια άκρη της χώρας στην άλλη. Αυτά είναι τα φράγματα που θα κάνουν τους αρχαιολόγους να αναρωτιούνται με έκπληξη. Ήταν η προσπάθεια να τα κτίσουμε για να υπερβούμε τους εαυτούς μας; Κατέρρευσε ο πολιτισμός μας όταν τα έπνιξε τελικά η λάσπη; Γιατί νιώσαμε υποχρεωμένοι να φτιάξουμε τόσα πολλά; Γιατί πέντε δωδεκάδες στον Μιζούρι και τους μεγάλους παραπόταμους του; Γιατί είκοσι πέντε στον Τενεσί; Γιατί δεκατέσσερα στη σύντομη διαδρομή του Στανισλάους από τη Σιέρα Νεβάδα ως τη θάλασσα;
Η Εύβοια καίγεται σήμερα, ξανά. Η Εύβοια που έχει γεμίσει ανεμογεννήτριες. Ό,τι έγραψε ο Reisner για τα φράγματα ισχύει και για τα φαραωνικά αιολικά πάρκα που καρφώνουν ανεμογεννήτριες στις ελληνικές κορυφογραμμές, μετρώντας χιλιόμετρο προς χιλιόμετρο το μήκος τους. Και ό, τι ζημιά έκαναν στο αμερικανικό τοπίο τα φράγματα, την ίδια ζημιά κάνουν τα αιολικά στο ελληνικό. Και αντίστοιχη ζημιά στην ελληνική βιοποικιλότητα με την κατασκευή τους και ειδικά στην ορνιθοπανίδα με τη λειτουργία τους. Και ανοιχτή πληγή στο μέλλον η αναμενόμενη λήξη τους και η πιθανή εγκατάλειψη των κουφαριών τους.
Εδώ λοιπόν η μεγάλη στρέβλωση. Αντίθετα με τις χιλιάδες χιλιάδων τόνων μπετόν των φραγμάτων, κάποιοι από το οικολογικό κίνημα εθελοτυφλούν μπροστά στο μέγεθος και στην πληθώρα των ανεμογεννητριών. Λες και ξεχνούν τη Σύμβαση για τη Βιολογική Ποικιλότητα μπροστά στην επιτακτικότητα της συμμόρφωσης με τη Συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή.
Πολλές οι εργολαβίες, εύκολη η monetisation, η μετάφραση σε χρήμα της Συμφωνίας για το Κλίμα. Δυσκολότερη σε αυτό, πιο στριμμένη αλλά κομψότερη η Σύμβαση για τη Βιολογική Ποικιλότητα.
Δεν θέλω να γίνομαι κακός αλλά ήταν αναμενόμενο να συμβεί όταν προσπαθείς να σώσεις τον κόσμο δεχόμενος πλέον άκριτα όρους παιχνιδιού τους οποίους υπαγορεύει ο καπιταλισμός. Έπρεπε να ήσουν προσεκτικότερος.