Η Εκκλησία μπορεί να έχει οποιαδήποτε άποψη για τους γάμους μεταξύ ομοφύλων. Δικαίωμά της. Έχω όμως ζήσει το ίδιο σενάριο σχεδόν κάθε φορά που υπάρχει πρόθεση για νομοθέτημα που προχωρεί το ζήτημα της ισονομίας για τα ομοφυλόφιλα άτομα. Κανείς να μην έχει δει το σχέδιο νόμου, να παραμένει πρόθεση με το άγχος πάντα της εσωκομματικής αντιπολίτευσης και της κοινής γνώμης (στις μέρες μας πολλά έχουν προχωρήσει αναφορικά με το δεύτερο). Και τελικά, η Εκκλησία να εκφράζεται λαλίστατη ώστε να λασπώσει την κατάσταση, βγάζοντας από το άγχος τους έχοντες κάθε καλή και προοδευτική πρόθεση. Να εκφέρει άποψη, ασύντακτα ή συντεταγμένα, όπως αυτή η εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου. Αλήθεια, ρωτώ, δεν έχουμε δει ποτέ ετερόφυλα ζευγάρια τα οποία χρησιμοποιούν τα παιδιά τους ως τρόπαιο, είτε για τη δική τους ματαίωση, είτε για κοινωνική καταξίωση, είτε ως κάλυψη για αποτυχημένο γάμο; Όσο για αυτό που ειπώθηκε ότι η Εκκλησία δεν έχει ομοφυλόφιλους στις τάξεις της, είμαι αρκετά περπατημένος (κάτι για το οποίο δεν είμαι καθόλου υπερήφανος αλλά ιδιαίτερα χαρούμενος), και καταθέτω αυτό πού έβλεπα γραμμένο με μαρκαδόρο στο πλακάκι πάνω από ουρητήρες σε δημόσιες τουαλέτες στην Αμερική: Μην πετάτε αποτσίγαρα στους ουρητήρες μας, εμείς δεν κατουράμε στα σταχτοδοχεία σας. Κι αυτό ισχύει για την κάθε φορά που η Εκκλησία χώνει τη μύτη της παρεμβατικά σε ζητήματα που αφορούν την ισονομία για τα ομοφυλόφιλα άτομα. Τέλος, να θυμίσω στο Μητροπολίτη Μεσσηνίας ότι στην Ελλάδα έχουμε μία κοινωνία της ντροπής και όχι της ενοχής. Συνεπώς όσο δεν ταρακουνάμε τη βάρκα, μια χαρά είμαστε και επιπρόσθετα περνάμε και καλά. Ας μείνει έτσι, εκεί.