Διαβάζω ότι στην Αργεντινή, η πόλη του Μπουένος Άιρες απαγόρευσε τη χρήση της ουδέτερης ως προς το φύλο γλώσσας στα σχολεία. Δεν τα πάω καλά με τις απαγορεύσεις όπως δεν τα πάω καλά με τις επιβολές. Χωρίς να είμαι ειδικός, λέω ότι όλη αυτή η συζήτηση και η σπουδή προώθησης χρήσης γλώσσας η οποία δεν προκαταλαμβάνει υπέρ ενός ή κάποιου άλλου φύλου βασίζεται σε γλωσσικό ιμπεριαλισμό, αυτό της αγγλικής γλώσσας η οποία από μόνη της δεν έχει ιδιαίτερες “προκαταλήψεις” σε σχέση με το φύλο.

Θεωρώ απόλυτα φυσικό και κοινωνικά αποδεκτό να μιλώ και να λέω ο ουρανός, η νύχτα, η θάλασσα, ο ωκεανός. Και όταν αναφέρομαι στους ή στις αντίποδες να λέω τη μία ο νότιος ωκεανός και την άλλη οι νότιες θάλασσες και να τα έχω απόλυτα ταχτοποιημένα στο μυαλό μου, με συνείδηση ήσυχη, δίχως ντροπή.

Όλα καλά λοιπόν αυτές τις μέρες με τα μπάνια μας ανάμεσα στον καπνό στον ουρανό από τις φωτιές. Με τον τρόπο της Ιουλίας όταν στην Κόκκινη Έρημο μίλησε στο παιδάκι της, το γιο της, για τα πουλιά που έχουν μάθει να πετούν ανάμεσα στις τοξικές εκλύσεις των καμινάδων και να επιβιώνουν.

Η έρημος, η οποία στη Χιλή και στη Ναμίμπια σμίγει δυτικά με τον ωκεανό και γεννάει ζωή, ενώ στη Μογγολία μένει μόνη και πάλι ζωή γεννιέται.