Η Θεσσαλονίκη το παλαιόν είχε τα Δημήτρια, ήτοι διεθνή εμποροπανήγυρη στα ανατολικά, ίσως την σπουδαιότερη των νοτίων Βαλκανίων στον μεσαίωνα. Πάντα συνδυασμένη με τον Άγιο Δημήτριο.

Φυσικά, κάθε κεφαλοχώρι είχε τον πανηγύρι του, εξαρτημένο από τον εορτάζοντα Άγιο, και μάλιστα βαρέως φορολογούμενο, όπως διδάσκουν τα βυζαντινά αρχεία. Η Διεθνής Έκθεση εφευρέθηκε στον προηγούμενον αιώνα και είχε απ΄ όλα. Τα διασκεδαστικά εννοώ, ακόμη και τα ανταγωνιστικά των μεταπολεμικών υπερδυνάμεων. Οι Αμερικάνοι έφερναν χαλίκια από την σελήνη και την ιδεώδη κουζίνα - οι σοβιετικοί τόρνους και ακατάληπτα μηχανήματα, ηδονής κάθε μπολσεβίκου. Πιο συγκινητικά ήταν περίπτερα όπως της Αλβανίας, με πτωχά πλην φοιτητικώς ονομαστά εκθέματα: παντόφλες και συναφή μικροπράγματα επαινούμενα από οπαδούς της φοιτητικής κινεζόφιλης παράταξης.

Βέβαια, στην Έκθεση πηγαίναμε για συλλογή χαρτούρας, γύρο του θανάτου και μαύρη μπίρα.

Προ ετών, ξεναγήθηκα στα ακίνητα της Έκθεσης Σμύρνης και διαφωτίστηκα καταλλήλως. Τα Δημήτρια έγιναν της κουλτούρας εδώ και χρόνια και δεν χωράει άλλη σύγκριση. Α, έχομε πολιτικούς ηγέτες που παίρνουν τη σειρά τους. Βέβαια, η ΔΕΘ απέκτησε, ως μη ώφελε, και πολίτμπιρο.