Περί ώραν ογδόην στο τρίτο κρατικό κανάλι, ξεχασμένες φωνές, μια γρηά, ένας αρχαιολόγος και πολύς Όμηρος, εξηγούν με θαμπωμένες εικόνες, στερημένες τον ψηφιακό τους εαυτό, πανάρχαιους δόμους και μετρημένα λόγια, υπό βροχή.

Αυτές οι κολοβωμένες εικόνες, τουλάχιστον τριάντα ετών, προσγειώνουν τον νυσταγμένο θεατή που χαίρεται την μολυσμένη εικόνα, πολύ περισσότερο από το ατλάζι του ψηφιακού πολιτισμού.

Τελικά, τα λογάκια και η συνοχή, σώζουν ένα πρωινό Αυγούστου.