Έπινα καφέ στην Αθηνάς, έξω από το κατάστημα σε πάγκο, όταν με πλησίασε αλλοδαπή με τη μικρή της κόρη. Φανερά κουρασμένη η μάνα, η μικρούλα πιο πολύ στην περιέργεια παρά στην κούραση. Από τα χαρακτηριστικά έδειχναν μάλλον από Μέση Ανατολή ή Βόρεια Αφρική. Η μητέρα μου έδειξε στο κινητό της μια διεύθυνση, έγραφε Κύπρου σε λατινικούς χαρακτήρες, κι έναν αριθμό: 608. Bus, μου είπε. Κοίταξα την εφαρμογή με τα δρομολόγια των λεωφορείων. Το 608 πάει στο Γαλάτσι. Τα αγγλικά της λίγο παραπάνω από το τίποτα, τα ελληνικά της ανύπαρκτα. Θυμήθηκα ότι στο Γαλάτσι υπάρχει πλατεία Κύπρου, έχω ζήσει ένα χρόνο σε πολυκατοικία της πλατείας. Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι η στάση βρίσκεται σε άλλο δρόμο, στην Πανεπιστημίου. Δεν μπορούσε να καταλάβει. Τελικά αλαφιασμένη, δίχως υπομονή λες κυνηγημένη, έφυγε τραβώντας τη μικρή από το χέρι. 

Κάποιες μέρες αργότερα ήμουν επιβάτης στο 051 που φέρνει από Ακαδημία Πλάτωνος στο κέντρο της Αθήνας με τέρμα το σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων στο Κηφισό. Βρήκα θέση με δυσκολία, από εκείνες τις ανάποδες που βλέπουν προς τα πίσω. Μπροστά μου παρέα από Αφρικανές γυναίκες, μιλούσαν αραβικά ή έτσι προσέλαβα. Η μία αντίκρυ μου, οι άλλες δύο από πίσω και δίπλα της ένας Έλληνας. Ο Έλληνας σηκώθηκε απότομα και κοιτάζοντας με στα μάτια είπε ότι δεν αντέχει άλλο τη μυρωδιά. Μιλούσαν έντονα, προσπαθούσαν να δουν έξω από το λεωφορείο, να συγκρίνουν με τις πληροφορίες που είχαν στο κινητό. Τις ρώτησα από πού είναι - Αίγυπτος; (υπέθεσα) - Σομαλία απάντησαν. Μογκαντίσου, πρόσθεσα. Τις ρώτησα στη συνέχεια που ήθελαν να πάνε - στην Αχαρνών (κάπως καλύτερα τα αγγλικά αυτή τη φορά). Πού στην Αχαρνών επέμεινα, είναι μεγάλος δρόμος και συμπλήρωσα ότι θα τους δείξω τη στάση (στην πλατεία Βάθης) απ΄ όπου αρχίζει η Αχαρνών ώστε να κατέβουν. Αλλά στη συζήτηση εισέβαλε ένας ηλικιωμένος, πιο ηλικιωμένος συγκριτικά με μένα, και πρότεινε με σπασμένα αγγλικά να κατέβουν στη στάση μπροστά στην είσοδο του μετρό στο Μεταξουργείο, κι από εκεί να πάνε στην Αχαρνών. Ιδέα δεν έχω γιατί της έπεισε αυτός κι όχι εγώ, παρά τις αντιρρήσεις που εξέφρασα με καλύτερα αγγλικά στην πρότασή του. Ίσως έχω κάτι που τρομάζει τον κόσμο.

Είναι τραγική η εμμονή κάποιων, πολλών θα έλεγα, να βλέπουν τους πρόσφυγες ως ταυτότητα με αίτημα ενσωμάτωσης σε νέα πατρίδα στο όνομα της πολυπολιτισμικότητας ως υπέρτατης αξίας. Καταστροφή σε καιρούς όταν οι χάρτες αμφισβητούνται, όταν οι ισχυρές ταυτότητες που είχαν στις πατρίδες τους, για αιώνες ίσως, διαγράφονται εκ των άνωθεν και τους πετάνε έξω. Τραγική η αφέλεια των πολλών να τους ντύνουν οριζόντια και οριστικά με τη νέα ταυτότητα, σηκώνοντας ώμους στο από πού και στο πώς. Όταν το ζήτημα πρέπει να παραμείνει σε εκκρεμότητα και προσωρινό αλλά με όρους ανθρωπιάς (απολύτως, πέρα από τις δεδομένες διεθνείς υποχρεώσεις που χρήζουν σεβασμό βεβαίως). Όταν αυτό που πρέπει να αμφισβητηθεί, στη ρίζα του, είναι τα λογής γεωπολιτικά παιχνίδια που θέλουν να μετακινήσουν με ευκολία σύνορα ή να αλλάξουν χρώματα σε περιοχές του κόσμου.