Από τη μέρα που απέκτησα δικαίωμα ψήφου και εκλογικό βιβλιάριο, δεν έχω χάσει ούτε μία εκλογική διαδικασία. Αυτό είναι κάτι που θεωρώ αυτονόητο καθήκον κάθε πολίτη, εκτός και αν συντρέχουν λόγοι ανωτέρας βίας (της δικτατορίας συμπεριλαμβανομένης), και καταπλήσσομαι από τους ανθρώπους που επιλέγουν να απέχουν της διαδικασίας, είτε ευκαιριακά είτε συστηματικά. 

Καταπλήσσομαι επίσης από τους ανθρώπους που διαλαλούν δημοσίως την πρόθεση ψήφου τους, ακόμα και αν έχουν ερωτηθεί. Οποιαδήποτε τέτοια δημοσιοποίηση δημιουργεί ερωτηματικά ως προς το κίνητρο του πολίτη, ιδίως αν αυτός δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός. Γιατί να μας ενδιαφέρει; Ξέρει κάτι που δεν ξέρουμε; Εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία; Παρέχει υπηρεσία έναντι ανταλλάγματος; Ή είναι απλώς ψώνιο;

Από μικρό παιδί έχω υποστεί πολλούς ανθρώπους που προσπάθησαν, καλοπροαίρετα ή όχι, να μου υποδείξουν τι να σκέφτομαι, τι να αισθάνομαι, τι να πιστεύω και τι να πράττω. Έτσι μου δημιουργήθηκε μια απέχθεια για τους γκαουλάιτερ και τους ινστρούχτορες κάθε είδους, που θεωρούν ότι δεν έχω ούτε την ωριμότητα, ούτε την ικανότητα, ούτε τη σκευή να κρίνω και να αποφασίσω μόνος μου.  

Μπροστά στην κάλπη, είμαστε (ευτυχώς) όλοι ίσοι: 1 πολίτης = 1 ψήφος, και ο κάθε πολίτης φέρει ακέραια την ευθύνη της ψήφου του. Κανείς δεν ξέρει τι ψηφίζει ο άλλος, ακόμη και αν ο άλλος το διατυμπανίζει. Γιατί μια χαρά μπορεί κανείς να προπαγανδίζει (αυτό είναι το σωστό ρήμα) δημοσίως υπέρ ενός κόμματος ή υποψηφίου, αλλά ουδείς εγγυάται ότι  πίσω από το παραβάν δεν ψήφισε διαφορετικά. Και δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν αυτό συνέβαινε.