Στις πορείες μου στα χωράφια, δεν έμενα στην  γοητεία της χλωρίδας και της πανίδας μιας ακατανόητα εχθρικής υπαίθρου. Βρήκα μπουφάκι που προσπάθησα εις μάτην να συνέλθει, έχασκα στο θέμα πέρδικας που έβγαζε βόλτα στη σειρά τα τέκνα της, είδα λύγκα και μόλις απέφυγα να με καρφώσει στο λαιμό σαΐτα πίνοντας νερό από ανάβρα. Και με πύθωνα εντόπιο συνέπεσε να περπατώ στο ρέμμα στα Πλατανάκια που ποθούσε να χωνέψει έναν βάτραχο και σέρνονταν υποχρεωτικά αποφεύγοντας την συντροφική πορεία. Αλλά συχνά αντάμωνα σκυλιά, κυρίως ποιμενικά, και εφάρμοζα την ρήση του πατέρα μου: «αν πέσεις σε αγριόσκυλα ή ο βοσκός δεν υπάρχει, κάτσε κατάχαμα, με το ραβδί σου όρθιο, ώσπου να σε μυρίσουν». Ώσπου κοντά στο Μελάνθιο, Κιλκίς περιφέρεια, ένα βοσκόπουλο μου ζήτησε τσιγάρο και φουμάραμε αφού μοιραστήκαμε μια γκοφρέτα. Κουβέντα ό,τι νά ΄ναι. Συμφώνησε με το κωλοκάθισμα ενώπιον αγριόσκυλων, αλλά πρόσθεσε: «γιατί δεν τα δένεις;».

Δεν ήξερα πώς «δένουν» τα σκυλιά, πάρεξ το περιεχόμενο μιας καντάδας της συμφοράς που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Το παιδί ήταν αναλυτικό: «μπορώ να σου μάθω να περνάς κι αυτά να σε πιστεύουν σα να μη υπάρχεις. Αλλά πρόσεξε: αφού τα δέσεις και τα προσπεράσεις, μη λησμονήσεις να τα λύσεις. Αν δεν το κάνεις, το στόμα τους θα μείνει κλειστό και θα ψοφήσουν από την πείνα».

Ήταν απλό. Μήτε άγριες ματιές, μήτε μαγικά. Χρήση του χεριού, ειδικά της παλάμης, ως αποτροπαϊκού κλητηρίου θεσπίσματος σε Αγροτέρα Νύμφη, άβροχο και αναίμακτο πέρασμα και είκοσι μέτρα μετά, λύσιμο των σκυλιώνε πάλι με κίνηση του χεριού, αλλά με άλλη εντολή. Βουβή.

Έκτοτε σκυλί δεν με εγαύγισε και αγέλη δεν με καταδέχτηκε. Δεν ξέρω εάν ξέρετε πως έχουν πεθάνει οι παλαιοί θεοί, αλλά οι νύμφες, οι σάτυροι, τα φάσματα εξ αμάξης, τυφλοπόντικες με κυρτή μύτη που γνωρίζουν επιφωνήματα των Βεσσών και παροιμίες από τα «στρατηγήματα» του Πολύαινου, βρίθει ο τόπος από τις ζωές των και ενίοτε σε καθοδηγούν εάν το έμπροσθεν μανιτάρι είναι εδώδιμο και πότε τρώγεται το μελισσόχορτο.

Αντιλαμβάνεσθε βέβαια, πως ενίοτε στην ύπαιθρο, αφθονούν και οι μυστικές τέχνες αλλοτρίων και αλλοδόξων, αμή και Χριστιανών που κάνουν το σταυρό τους και λυώνουνε τα μάγια, αλλά μετά, πρέπει να βαδίζεις ώρες και ώρες σε ματωμένα πεδία μαχών και βογκητά ετοιμοθάνατων σκουτέριων και τριαρίων.

Αυτή είναι η ψυχολογία της Ύλης για την οποία ακούσατε κάτι επαινετικό, αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.