Διάβασα για τις δολοφονίες των παιδιών στο Τέξας και μέσα στην απόγνωσή μου ξέχασα να καταπιώ. Είναι όντως βαρύ να διαβάζεις για κάποιον δυστυχή που τον κορόιδευαν στο σχολείο επειδή τραύλιζε. Και απόρησα που ο ίδιος μάζεψε μίσος και πόθησε εκδίκηση, όπως εξάλλου διδάσκουν οι πολυάριθμοι καβγάδες μαθητών σε σχολικές αυλές, που αντί «καψόνι» χρησιμοποιούν το bullying.

Υπέστην τα πάνδεινα έως αργά στην εφηβεία. Θα χρειαζόμουν πολυσέλιδον τόμο για να περιγράψω τα παθήματά μου. Πέρασα κι από «ψυχολόγους», από σωτήρες που δεν έκρυβαν το χάχανο όταν με πρωτάκουγαν, ακόμη κι όταν παιδευόμουν στην ηλικία των εξηνταβάλε.

Χαζομάρες. Ο τραυλισμός, όπως και η «αψυχία» σε έναν καβγά, δεν είναι με κανέναν τρόπο αναπηρία. Περισσότερο απομιμείται το κλασικό σενάριο της «Ζούγκλας του Μαυροπίνακα».

Ένα κωλόπαιδο χαλάει την πιάτσα και φέρνει στο αμήν έναν δάσκαλο που ξεσπάει και ρημάζει στο βρωμόξυλο τον αίτιο. Είδα πολλές ανάλογες ταινίες. Όλες «ευχετικές» ώστε ο θεατής να υποστεί μια κάθαρση, να μη ξανασκεφτεί το έργο.

Ήταν εντέλει, ένα ζήτημα κακοδικίας σε μια αχάριστη εποχή. Ήδη η αγωνία είναι παρελθόν και καμιά φορά παρασταίνω πως τραυλίζω για να κόψω κοινωνική θεώρηση της αδικίας.