Τα χρόνια που έζησα στην Καλαμάτα πήγα σχολείο με ένα πανέμορφο κοριτσάκι, ένα φωτεινό πλάσμα, τη Φούλμαν. Η Φούλμαν ζούσε στην παραλία έξω από την πόλη, ανατολικά προς το Ξενία, σε σπίτι σε ελαιώνα λίγο μέσα από τον παραλιακό δρόμο. Κάθε μέρα την άφηνε και την έπαιρνε ο πατέρας της από το σχολείο, κάθε μέρα με το ποδήλατο. Την αγαπούσε πολύ την κορούλα του, την καμάρωνε. Και η Φούλμαν εισέπραττε αυτήν την αγάπη και άνθιζε. Πρόσχαρη, γελούσε, της άρεσε να χορεύει, πρώτη σε σχολικές γιορτές και σε πάρτι. Ήταν κάτι σαν το αστέρι του σχολείου, χαϊδεμένη και θρεμμένη από την αγάπη του πατέρα της. Ο οποίος κάθε μέρα την άφηνε και την έπαιρνε απ'το μάθημα, πάντα με το ποδήλατο, πάντα γεμάτος χαρά. Κι εγώ κάθε φορά που περνούσαμε με το αυτοκίνητο από εκείνον τον ελαιώνα κοντά στη θάλασσα κι έβλεπα το σπίτι της, έλεγα στους δικούς μου: εδώ μένει η Φούλμαν! Πραγματική σταρ.

Μεγαλώσαμε. Έμαθα ότι η Φούλμαν είχε γίνει ηθοποιός. Μέχρι εκεί, δεν έψαξα να μάθω κάτι παραπάνω. Σήμερα φίλος από την Καλαμάτα έστειλε μήνυμα με σύνδεσμο που πληροφορούσε για το θάνατο της Φούλμαν Μούντανου, ηθοποιού που είχε σπουδάσει πολιτικές επιστήμες και που είχε παίξει στη Λάμψη και στο Καλημέρα Ζωή.