Διάβασα το δελτίο τύπου της οργάνωσης Καλλιστώ για την αγέλη των λύκων που εντοπίστηκε στην Πελοπόννησο ύστερα από αναφορά για σημαντικές απώλειες σε κοπάδι αιγών (κι ενός ποιμενικού σκύλου) σε περιοχή του Ταϋγέτου. Εργασία πεδίου και τοποθέτηση φωτογραφικών μηχανών επιβεβαίωσε την ύπαρξη αγέλης εννέα ατόμων, τεσσάρων ενηλίκων και πέντε νεαρών.

Πρώτη φορά που διαπιστώνεται η παρουσία του λύκου στην Πελοπόννησο ύστερα από τα εκατό χρόνια που ακολούθησαν την εξόντωσή του εκεί. Γνωρίζαμε τα τελευταία χρόνια για την παρουσία του στην Αττική, στην Πάρνηθα. Θεωρούσα ότι ο Ισθμός ήταν ανυπέρβλητο εμπόδιο για να διεισδύσει στην Πελοπόννησο. Προσπαθώ να σκεφτώ πώς έγινε, μάλλον νύχτα, ίσως από τη βυθιζόμενη γέφυρα Ισθμίας. Φαντάζομαι μία μικρή αγέλη να προχωράει κάτω από την κάμερά μας και την υποψία μας, δίχως καταγραφή ή δίχως κανείς να δώσει σημασία και θυμάμαι εκείνο που έγραψε ο Jim Harrison, ότι τα φυτά και τα ζώα δεν μπορούν να μιλήσουν παρά μόνο με ανεπαίσθητους τρόπους.

Ας μην είμαστε αποκλειστικά ρομαντικοί. Θέλει προσοχή, θέλει να περπατάμε στις μύτες των ποδιών μας όταν πρόκειται για την άγρια ζωή, ειδικότερα για ένα ζώο που κάποτε ήταν επικηρυγμένο εξαιτίας των ζημιών που έφερνε η ύπαρξή του στον πρωτογενή τομέα. Αναγκαία η χρυσή τομή, πρόληψη (κυρίως) και αποζημιώσεις. Και δεν πρέπει το βάρος της προστασίας να το σηκώσουν μόνο οι κτηνοτρόφοι επειδή θέλουμε να είμαστε ρομαντικοί. Ας ακούσουμε τους ειδικούς.

Αλλά είναι καλό για την ψυχική μας υγεία, λυτρωτικό, όταν βγαίνουμε από το σπίτι μας να μυρίζουμε στον αέρα κάτι άγριο που υπάρχει πέρα μακριά αλλά στον τόπο μας, το έχω ξαναγράψει, κάτι που μας κρατά τις αισθήσεις ακονισμένες, που είναι συμβατό με τη λειτουργία μας ως κυνηγού και θηράματος για χιλιετίες και χιλιετίες. Λειτουργία αποτυπωμένη στο DNA μας περισσότερο από αυτά που προβάλουν οθόνες μέσα από τις οποίες αναζητούμε τη δραπέτευση.

Et in Arcadia ego - και τα βουνά της και τα πλάσματά της μαζί μου. Και ο παγωμένος αέρας στο ρουθούνι μου, τέλη του 2024.