Είναι φορές που πράγματα τα οποία έθαψε ο χρόνος στη λήθη, νομίζαμε οριστικά, τα ανασταίνει η τύχη μιας στιγμής.

Έναν προβολέα όπως αυτόν στη φωτογραφία μου έκαναν δώρο οι δικοί μου όταν ήμουν έξι χρονών. Τον είδα πρόσφατα να διακοσμεί ράφι σε καφενείο στο Μεταξουργείο. Απλή και γερή συσκευή την οποία είχα αγαπήσει. Πρόβαλε εικόνες από ενιαίο φιλμ με επεξηγηματικό κείμενο. Ο Τρωικός Πόλεμος, η Τοσοδούλα... Είχε γλύκα για μένα η μυρωδιά του μετάλλου που θέρμαινε μαζί με το φιλμ ο δυνατός λαμπτήρας.

Μικρός, με έλκυε οτιδήποτε με φως. Οι λάμπες, οι αχτίνες μέσα από το παράθυρο στο πατρικό, οι βιτρίνες στην πόλη με τη μητέρα, ο φακός στα προσκοπικά νυχτερινά, τα αστέρια και - βέβαια - ο κινηματογράφος. Οτιδήποτε με φως. Χαρούμενος λοιπόν με το δώρο που είχα αποκτήσει ζήτησα από τη δασκάλα της δευτέρας να δώσει άδεια να προβάλω μια ιστορία στην αίθουσα, στους μαθητές, και την έπεισα. Είχε παιδιά από το διπλανό ορφανοτροφείο αρρένων το σχολείο και τα αγαπούσα. Διάβαζα δυνατά την περιγραφή της κάθε εικόνας στο φιλμ να με ακούν όλοι καθαρά. Η αδερφή μου που ζήλεψε σχολίασε ότι στις εικόνες οι άνθρωποι ήταν ακίνητοι και ήταν βαρετά (λες και δεν είχε ξαναδεί στο σπίτι) και ότι το σωστό δεν είναι “οι θνήτοι” αλλά “οι θνητοί”.

Την αγνόησα καθώς εγώ ήθελα μοναδικό τον προβολέα μου, να μην έχει άλλο παιδί όμοιο. Μέχρι που μου αγόρασαν οι δικοί μου έναν διαφορετικό για να βλέπω στον τοίχο τις εικόνες από τους δίσκους του βιού μάστερ. Και τότε ξέχασα αυτόν τον πρώτο, τον βαρύ και μεταλλικό, τον μπλε.

Ίσως αυτός στο ράφι του καφενείου να είναι όντως εκείνος, ο μόνο δικός μου που αγάπησα αλλά παράτησα και που βρήκε δρόμο από τους γονείς μου σε κάποιο άλλο παιδί που όταν μεγάλωσε κι εκείνο οι δικοί του τον έδωσαν σε παλιατζή. Αν δεν τον έσερνε η τύχη μπροστά μου, θα έμενε θαμμένη μνήμη μέχρι το θάνατό μου, μη ξαναφωτίζοντας με θύμηση κύτταρα του μυαλού μου.

Ίσως επίσης λίγο πριν το θάνατο ξαναβλέπουμε όντως ακούσια τη ζωή μας να προβάλλεται στα γρήγορα μπροστά μας. Εκεί και ο παλιός προβολέας, ταινία μέσα σε ταινία, λίγα καρέ με το δέκατο δημοτικό σχολείο της Παραλίας Καλαμάτας, που κάποτε ήταν τριθέσιο.