O Μπετελγκέζ, το Άλφα του Ωρίωνα, ο υπεργίγαντας στο δεξί ώμο του κυνηγού, πάλλεται κόκκινος από θυμό και τρώει τα σωθικά του έτοιμος να εκραγεί.

Στα 550 έτη περίπου φωτός μακριά, αν εκθρόνιζε τον Ήλιο και στρογγυλοκάθοταν στο κέντρο του Συστήματος, θα κατάπινε Ερμή, Αφροδίτη, Γη, Άρη και αστεροειδείς.

Θα αντάλλαζε ανάσες με το Δία – εφόσον δεν τον ρουφούσε κι αυτόν αχόρταγα, υποθέτω. 

Τρώει λοιπόν ο Μπετελγκέζ τα σωθικά του, κανιβαλίζει ό,τι ψίχουλο άνθρακα του απομένει κι όταν στεγνώσει θα εκραγεί σε υπερκαινοφανή αστέρα αφού καταρρεύσει από το ίδιο του το βάρος.

Ίσως συμβεί σε μερικές δεκαετίες, ίσως σε μερικά εκατομμύρια χρόνια. Το δεύτερο, όπως βέβαια και το πρώτο, ένα πετάρισμα του τσίνορου στη διάρκεια ζωής ενός αστεριού.

Η έκρηξη, λένε, θα είναι αντάξια της φωτεινότητας μιας πανσελήνου.

Στο «2010» του Arthur C. Clarke, o Δίας με τη βοήθεια μυστηριωδών μονόλιθων που προσθέτουν στη μάζα του, αυτοκαταρρέει, συρρικνώνεται, εκρήγνυται και μεταμορφώνεται σε καινοφανή αστέρα, δίνοντάς μας σήμα εδώ στη Γη να κλείσουμε με τον Ψυχρό Πόλεμο.

Στο 2023 της πραγματικής ζωής, αν ο Μπετελγκέζ εκραγεί, το ουράνιο συμβάν θα τύχει σε κυνικούς για από μηχανής θεούς γήινους χρόνους.

Εύχομαι να το καθυστερήσει λίγο - ως πολύ. Εμείς δεν είμαστε ικανοί. Κι εύχομαι να βρίσκονται εδώ ακόμα παιδιά μας, να μην τα έχουν βροντήξει μέχρι τότε, γιατί όντως θ’ αξίζει - και θ’ αξίζουμε - κάθε κόπο.