22 χρόνια πριν κλείσει ο αιώνας, βρέθηκα να οδηγώ προς Γιόρκ, κερδίζοντας μια υποτροφία και καταπίνοντας χιλιόμετρα. Ο δρόμος ήταν γεμάτος οικογένειες Τούρκων που κάθε τόσο στάθμευαν και τα θηλυκά έκαναν μασάζ στους Οθωμανούς σωφέρηδες. Επίσης, τιτοϊκοί φοιτητές αποτέλειωναν μια αουτομπάνα.

Είχα φτάσει το Λονδίνο και ξαμολύθηκα να θυμηθώ, στα 30 μου χρόνια, τι έζησα στα 17. Τον ξενώνα, τα δάκρυά μου μαθαίνοντας πως είχε πεθάνει ο Φρανκ Ο Χάρα, την Τέητ και το Σόχο, την la discoteque club, ένα αυτόγραφο του Στάνλεη Μπέηκερ και ένα θεατρικό με Πήτερ Οτούλ, καθώς και μια τέλεια σπειροειδή έκθεση για 400 χρόνια από την γέννηση του Σχακεσπεάρη. Επίσης την μάνητά μου διότι η λεγάμενη που εντόπισα εφέρετο εις τα αγκάλας ενός Αυστριακού χλεχλέ, που εβάδιζαν ζευγαράκι και είχε την λαιά χείρα αγκυρωμένη στον ΝΑ πισινό της, εάν εκλάμβανα την κεφαλή της ως Βόρειο Πόλο.

Το οικογενειακό B&B άφησα με ευχές και έψαξα το γραφείο όπου θα συναντούσα άτομο που θα με προσανατόλιζε στο Γιόρκ. Η διεύθυνση ήτον στα όρια του Σιτυ, βρίσκω το όνομα, ανεβαίνω στο ρετιρε και παγώνω. Ήταν ένα φρικωδώς άδειο ρημάδι, με μόνη επίπλωση κάτι καλωδια που κρέμονταν ωσάν ψόφιοι βόες από τα ταβάνια. Πανικοβλήθηκε, διότι ταξίδευα εν φαντασία. Ευτυχώς ο θυρωρός πρόσεξε πως η διεύθυνση δεν ήταν Road, αλλα Row, οπότε ήμην σε λίγες ώρες στο Γιόρκ και σε ασφαλές ντορμιτόριουμ.

Μιαν άλλη φορά θα σας διηγηθώ πώς και γιατί έλαβα μέρος σε εκλογές.