Βρέθηκα πριν λίγες μέρες με παρέα από νέες γυναίκες. Συζητούσαν αν ήταν φρόνιμο μία από αυτές να δεχτεί δουλειά σεζόν σε ξενοδοχείο της Κρήτης με μηνιαία αμοιβή κατά τι λιγότερο από αντίστοιχη εργασία που έχει βρει γνωστή τους σε Κυκλαδονήσι, αν ήταν φρονιμότερο να περίμενε για καλύτερη προσφορά από κάπου άλλου, ψίχουλα εποχικής απασχόλησης, συντήρησης ζωής.

Τον τελευταίο καιρό μια παρόρμηση: όταν βρίσκομαι κοντά σε τουρίστες να γίνω ο πλέον δυσάρεστος εκπρόσωπος του οικοδεσπότη λαού, να χαλάω το πάρτι της φιλοξενίας μας. Πιο πέρα από αγένεια. Να λένε για Ελλάδα στα μέρη τους και να σηκώνεται η τρίχα σε όσους τους ακούνε. Με βαριοπούλα να χτυπώ τη βαριά μας βιομηχανία.

Ό, τι απόμεινε από το ξήλωμα του μνημονίου στη μεταμνημονιακή Ελλάδα ξηλώνεται με επαχθέστερους των τότε μνημονιακών όρων από αναπτυξιακή κυβέρνηση.

Η αριστερά διασπασμένη κάνει αυτοκριτική για την αποτυχία της να εμποδίσει την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Μια αριστερά που βλέπει πέντε χρόνια την Ελλάδα να συνεχίζει να διαλύεται ανεξέλεγκτα, την εθνική και κοινωνική περιθωριοποίηση της χώρας, και δεν μπορεί να τα βρει για να μπει ένα φρένο στη διάλυση.

Όταν το 2015 πολλά από τα κεφάλια και κεφάλαιά της, αυτά που εκφράζουν αγεφύρωτες διαφωνίες μεταξύ τους τώρα, δεν δίστασαν να συμμαχήσουν και να φτιάξουν κυβέρνηση με τους Ανεξάρτητους Έλληνες με δικαιολογία την αναγκαιότητα του φρένου στο ξήλωμα.

Η φωτογραφία: στο φράκτη του σπιτιού μου, πηγαίνοντας χθες να ψηφίσω.

Παρόντες και απόντες, εννέα χρόνια μετά μείναμε όλοι Ευρώπη.