Η Θεσσαλονίκη, που πονηρά παρουσιάζει το προφίλ του Μεγαλέξανδρου, χάριν παλαιότητος, προικίστηκε με ένα ιστορικό χαρακτηριστικό, την αμφιβολία. Έτσι δεν ξέρουμε το τι και το πώς για τις μισές βυζαντινές εκκλησίες της κι ένα σωρό υποθέσεις εργασίας, γνωστές χάρη στο κύρος του δημοσιεύοντος κι όχι στον βασανιστή παραπομπών.

Στην μασχάλη του μώλου που καταλήγει στο Παλατάκι, έγινε μια βάφτιση, χάρη στην βίβλο των θαυμάτων του Αγίου Δημητρίου: στον 6ο/7ον αιώνα, οι σκλαβήνοι με τα μονόξυλά τους, βρήκαν μια «προσόρμιση» ονόματι Κελλάριον, κι από εκεί επόπτευαν τα αδύνατα σημεία της πόλης «από τα δυό μίλλια».

Βγήκαν αμέσως οι διαβήτες και κατέληξαν πως το θρυλικό Κελλάριον ήτονε η απαρχή του βραχίονα προς το μικρό Καράμπουρνου και άρχισε η οικολογική συνείδηση «καθαρίσαμε τον ιστορικό κελλάριο όρμο» και παρόμοια. Έγιναν και δίκες για να μη χτιστεί κάτι εκεί κοντά, σε αλληλογρονθοκοπούμενες αποφάσεις.

Ίσαμε πενήντα διαφορετικές ταυτίσεις παιδεύουν την πόλη, μηδενός διώκοντος. Κορυφή της διαφωνίας βρίσκεται σε άρθρο επιφανούς βυζαντινολόγου που ακυρώνει την ιστορικότητα του κειμένου του Καμενιάτη, υποστηρίζοντας ότι όλα τα τοπωνύμια της πόλης των αρχών του 10ου αιώνα, είναι προσβεβλημένα από την ασθένεια της «λήψης εκ του ζητουμένου». Δηλαδή όλα τα εκεί τοπωνύμια είναι μεταγενέστερα και ο συγγραφέας του κειμένου τα «είδε» με ταματάκιατου, συνθέτοντας ένα γεωτοπικό δοκίμιο που αρχάιζε επίτηδες.

Και στον Kazdan και στον όψιμο Καμενιάτη, δίνω όλα τα δίκια. Προσθέτοντας πως το Κελλάριον κάλλιστα μπορεί να βρίσκεται αλλού ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΗΔΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ. Και αυτό το Κελλάριον το απέχον δυο μίλια από την πόλη, υπάρχει, αλλά απ΄ την ΑΛΛΗ ακτή; την Χηναρού, στα δυτικά. Διότι στην ίδια βίβλο υπάρχει αύρου, καθώς και του ναυάρχου Σισίνιου, σε γεγονότα του τέλους του 7ου αιώνα, που ταιριάζει περισσότερο σε ένα Κελλάριον δυτικά, στην περιοχή του νησιού της Αφροδίτης, σε ρηχό ψαρότοπο που απέχει δύο μίλλια από την πόλη και είναι εξαίσιος συναγριδότοπος, με σπουδαίο γόννο.

Σύμφωνα με την ίδια διήγηση ο Σισίνιος βρήκε Σλάβους στην πόλη, και σύμφωνα με την πείρα του (δεν ήταν αυτός Μηταράκης) οργάνωσε ένα λιμανάκι με τόπο συγκέντρωσης των Σερμησιάνων προσφύγων και με πλοία τους έστελνε στην Πόλη για τα περαιτέρω.

Τα χαλίκια στην άλλη ακτή, βεβαίως μπορούν να αναμένουν κάποια έκλυση, ένα νοικοκύρεμα. Ευχαριστώ τα μάλα.