Δύο είναι τα πράγματα με φοβίζουν με τους σεισμούς αναφορικά με τον τουρισμό. Το πρώτο είναι ένα τσουνάμι όπως αυτό γέννησε ο σεισμός του 1956 στην Αμοργό. Δεδομένου του σχήματος και των μικρών αποστάσεων των ελληνικών θαλασσών (όλη της Μεσογείου), όσο σύγχρονο σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης να έχει εγκατασταθεί, στη διάρκεια της τουριστικής περιόδου μάλλον δεν θα υπάρξει ο απαιτούμενος χρόνος μετά το σεισμό για την εκκένωση των παράκτιων περιοχών. Ας σκεφτούμε όλους αυτούς του μικρούς κάμπους πίσω από τις παραλίες στις Κυκλάδες, που οι νησιώτες καλλιεργούσαν τμήμα και η φύση είχε προικίσει με έλη για βιοποικιλότητα. Για τους οποίους η φιλοδοξία μας τώρα είναι να τους χτίσουμε με αρχιτεκτονήματα θέρετρων. Ας σκεφτούμε επίσης τα βίντεο από τα θέρετρα της Ταϊλάνδης πριν είκοσι χρόνια τη στιγμή που χτυπούσε το κύμα. Επιπλέον τότε, αν υπήρχε σύστημα προειδοποίησης θα επαρκούσε ο χρόνος για απομάκρυνση των ανθρώπων σε ασφαλές σημείο δεδομένης της απόστασης του επικέντρου του σεισμού. Τέλος, σκεφτείτε τις βόρειες παραλίες της Κρήτης το καλοκαίρι με τους ανέμελους, τους μέθυσους και τους φτιαγμένους.
Έχει ενδιαφέρον να ερευνηθεί, εφόσον υπάρχουν επαρκείς πληροφορίες, τί θα συνέβαινε αν χτυπούσε την ίδια εποχή - Ιούλιο μήνα - ο ίδιος σεισμός της Αμοργού στέλνοντας το ίδιο κύμα, στις ίδιες παραλίες αλλά στα χρόνια μας. Υπάρχει μια περσινή δημοσίευση στο Nature σύμφωνα με την οποία, με τη βοήθεια βαθυσκάφους εντοπίστηκε μετατόπιση στο ρήγμα της Αμοργού, 16,8 μέτρων μέγιστης διάστασης, η οποία είναι συμβατή με σεισμό μεγέθους 7.5 και ίσως είναι η αιτία για το τσουνάμι του 1956 (κι όχι υποθαλάσσιες κατολισθήσεις όπως είχε προηγουμένως προταθεί).
Το δεύτερο που με φοβίζει είναι όλα αυτά τα κτίσματα στη Σαντορίνη πάνω στην καλντέρα, θεμελιωμένα σε πυροκλαστικά πετρώματα (όπως η ελαφρόπετρα για παράδειγμα) χαμηλής πυκνότητας, υψηλού πορώδους και λίγης αντοχής. Οι πολεοδομίες σχίζουν τα ρούχα τους αν κάποιος βάψει παράθυρο στη Σαντορίνη πέρα από το αυστηρό ΒΙΒΕΧΡΩΜ γαλάζιο αλλά έχουν τύφλα μπροστά στη δόμηση, στις πισίνες και στα στενά καλντερίμια στο φρύδι της καλντέρας και κάτω από αυτό. Θεμέλια σε πετρώματα που η διάρκεια ζωής τους στο γεωλογικό χρόνο είναι όσο η σκόνη στην ανάσα. Φανταστείτε ένα ποτήρι του κρασιού με νερό πάνω σε κτίσμα τραπουλόχαρτων, δεμένων με σελοτέιπ, κι εσείς να τραντάζετε το τραπέζι. Αυτό είναι μια πισίνα την ώρα του σεισμού στην καλντέρα. Και δίχως σεισμό, η σκέψη σε κάνει να βαστάς την ανάσα. Είδατε της «μικρές» βραχοπτώσεις στο βίντεο την ώρα μιας από τις πρόσφατες δονήσεις; Φανταστείτε λοιπόν μια μεγάλη δόνηση στην καλντέρα με το συνωστισμό εκατοντάδων πελατών της βαριάς μας βιομηχανίας να περιφέρονται απολαμβάνοντας παγωτό ή βγάζοντας σέλφι στο ηλιοβασίλεμα. Νέο Μάτι; Κινδυνολογώ; - πιθανώς. Το πιθανότερο είναι ότι στη χώρα αυτή εθελοτυφλούμε, ιδιαίτερα όταν οι περιστάσεις είναι ίδιες, καμουφλαρισμένες πίσω από άλλα χρώματα - γαλάζιο αντί κόκκινο.
Δεν θέλω να σπείρω πανικό. Κάποιες σκέψεις καταγράφω που καλό είναι να γίνονται σε περιόδους ειρήνης, γαλήνης και σεισμικής ηρεμίας. Σε περίοδο σεισμικής έξαρσης να ακούτε τους ειδικούς και μόνο αυτούς.