Ιανουάριος του 2018 σε παραλία στη Μοζαμβίκη, επιστρέφοντας είδα αυτή τη μικρή σαγιονάρα πάνω πάνω στην άμμο. Τη μάζεψα, την έβαλα στο σακίδιο προσδοκώντας ότι στις αμμοθίνες, πίσω απ' τις οποίες είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο, θα συναντούσα ένα μονοσάνδαλο παιδάκι να κλαίει και να κρατά το χέρι της μητέρας του, δείχνοντας με τ' άλλο χέρι προς την παραλία. Ελπίζοντας βέβαια να το κάνω να χαρεί. Αυτό δεν συνέβη και με το γυρισμό η σαγιονάρα κατέληξε στο ράφι με τα βιβλία. Καλύτερα από το να κατέληγε σε μία από αυτές τις μεγάλες δίνες με πλαστικά που στριφογυρίζουν με διάμετρο χιλιάδων χιλιομέτρων στη μέση των ωκεανών, αυτές που διαβάζουμε.

Πέρασαν τα χρόνια, το παιδάκι θα έχει γίνει δέκα και παραπάνω, το ποδαράκι μεγάλωσε, μια ελάχιστα οδυνηρή ανάμνηση απώλειας εκείνο το περιστατικό. Με άλλες πολλές μαζί - πάντα. Το παιδάκι εκείνο της φαντασίας μου.

Έχει μια επιτακτικότητα ο χρόνος, την επιτακτικότητα του “έπρεπε να είχες ζήσει τώρα”, στο παρόν το πριν του δώδεκα της Σταχτοπούτας. Επιτακτικότητα που δεν προλάβαμε.

Τέλη Φλεβάρη φέτος έβγαλα καινούργια ταυτότητα. Ρώτησε το ύψος μου ο αστυνόμος, 1,85, απάντησα, το λέει και η παλιά ταυτότητα. Με μέτρησε. 1,79, είπε κι έγραψε. Κονταίνουμε καθώς περνάει ο χρόνος, παρατήρησε.

Ζωή που μίκρυνε την ώρα που ήμασταν εδώ κι αυτή αλλού.