Η φωτογραφία ακριβώς ένα χρόνο πριν, κέντρο Αθήνας, 4 Αυγούστου 2021. Εκείνο το πρωί το γκρίζο του ουρανού έξω από την κάμαρα και η ψύχρα του κλιματιστικού έδιναν ψευδαίσθηση φθινοπώρου. Πολλές οι στο γκρίζο μέρες του περσινού Αυγούστου, μετά τη Βαρυμπόμπη ήρθε το συνεχές κι αργό της καταστροφής της βόρειας Εύβοιας, μέρες κράτησε. Και το Πόρτο Γερμενό.

Σκουντώντας τη λήθη της ηλεκτρονικής ζωής κι ενός ελεγχόμενου μικροκλίματος, η πανδημία και η φωτιά μας ξυπνούσαν τα τελευταία χρόνια στην άβολη πραγματικότητα του ότι ο θάνατος καθορίζεται από σάρκα, αίμα και στάχτη.

Πριν την πανδημία ήταν η Αυστραλία. Μόλις χθες διάβασα άρθρο που αναφέρεται σε έκθεση του WWF σύμφωνα με την οποία ο αριθμός των ζώων που κάηκαν στις πυρκαγιές της Αυστραλίας, τέλη του 2019 κι αρχές του 2020, ανέρχεται σχεδόν στα τρία δισεκατομμύρια. Με μπέρδεψε πάντως το κείμενο καθώς εκτός από τα μεγάλα, συμπαθή μαρσιποφόρα, αναφέρεται και σε φίδια, νυχτερίδες και σπάνιες αράχνες.

Αλαφραίνει έτσι το βάρος του αριθμού, όχι μόνο κοάλα αλλά και αράχνες. Στο κάτω κάτω στάχτη και η στάχτη ελαφριά στο φύσημα.

Σιγοκαίει η φωτιά στη Βάλια Κάλντα ή έσβησε; Τριακόσιοι πενήντα οι νεκροί στα νοσοκομεία ή με υποκείμενα;

Άστο μόνο του. Θα σιγοκαίει, θα σιγοσβήσει, θα κουράσει, θα ξεχαστεί.