Προ εβδομάδων, «συνέλαβα» μια κλεψιμέικη ιδέα στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό πολεμοχαρών εκφράσεων, αν και δεν είμαι, μήτε θα γίνω, ακόμη και ένα δαχτυλάκι επιτελικού όντος. Παρουσίασα, μήτε καν εντέχνως, το έκδοχο να υπάρχει τρόπος αιφνιδιασμού στην ανατολική Θράκη, ώστε να πάψει η αυτοματική απειλή κατά των νησιών του Αιγαίου. 

Όντως, πάγιο στρατηγικό ζήτημα, παραμένει η ιδέα πως η Ευρωπαϊκή Τουρκία, είναι ένας ευάλωτος χώρος για επιτιθέμενη χώρα. Όταν έκαμα το λαθος να την παρουσιάσω ήπια, πρόσθεσα, κατά το χούι μου, μια σύγκριση ηλικίας 2300 ετών, ήτοι τις ενέργειες Φιλίππου του Μακεδόνος που όργωσε την ευρωπαϊκή ακτή της Προποντίδας, ώστε η εισβολή στην Ασία να αποβεί επιτυχής.

Τις προάλλες, ακούω αρχηγό ελληνικού κόμματος, τον κύριο Βελόπουλο, να υποστηρίζει βομβαρδισμό γεφυρών του Βοσπόρου, πεπεισμένος πως αποτελεί νικητήρια κίνηση. Η ιδέα αυτή, παρουσιάστηκε ήδη ως ενδεχόμενο, από τα χείλη αναλυτών, που πιστεύουν πως ήταν λάθος η Σμύρνη και η κατάληψή της, ενώ εάν ο ελληνικός στρατός διεμβόλιζε τον Έβρο προς τον Βόσπορο, η Ελλάς θα ήταν μέλος ενός άλλου πλανήτη.

Δεν σχολιάζω, ως αναρμόδιος, την ιδέα, που φαίνεται ελκυστική. Αλλά νομίζω πως η καλλιέργεια τέτοιων ιδεών, απλώς μεταβάλει τον στρατηγικό σχεδιασμό της γείτονος. Τέτοιες ιδέες, πιστεύω, ακμάζουν μόνον ως αιφνιδιαστικές κινήσεις. Αλλά η δημόσια έκφρασή τους, όταν εμφανίζονται βυθισμένες στα λογικά έκδοχα μιας πιθανής αναμέτρησης απλώς αυξάνουν τις πιθανότητες αντίστασης «του άλλου».

Ήδη, πολλές τηλεοπτικές παρουσίες της ανυπόμονης ελληνικής δημοσιογραφίας, φαίνεται πως απολαμβάνον το ενδεχόμενο συγγραφής σεναρίων. Στην ουσία έχει καίρια σημασία άλλο ζήτημα -δηλαδή πως μιλάμε για μια χώρα του ΝΑΤΟ, ως αντίπαλο, η οποία μάλιστα ατακτεί έναντι μιας ατλαντικής συμμαχίας.

Προσώρας, το είδαμε, το ακούσαμε και τέρμα -είναι η ώρα των στρατηγών. Βλάπτουν τα πολλά σενάρια, καθώς τα «Μάλτα γιοκ» και τα «Μητσοτάκης γιοκ» είναι για πολιτικούς ύφους Μπαχτσελί.