Ποτέ δεν τα κατάλαβα τα νησιά. Με όλο αυτό το νερό γύρω τους… τα φτωχούλικα! - Michelangelo Antonioni, «Η Περιπέτεια»

Στις εκβολές του Αχελώου υπάρχει ένα σύμπλεγμα νησιών οι Εχινάδες. Στο νότιο του συμπλέγματος η Οξεία, η Οξυά όπως έμαθα από τη μητέρα μου να τη βάζω σημάδι της εξόδου του Πατραϊκού, ορόσημο στο ταξίδι προς την Κεφαλονιά.

Μεγάλο το μικρό έγκλειστο αρχιπέλαγος, το κομμάτι του Ιονίου δυτικά της Αιτωλοακαρνανίας και νότια της Λευκάδας. Δελφίνια, ζιφιοί, ψαράδες.

Γαλαζοπράσινο κρύσταλλο στη βουτιά ο αβαθής όρμος της Ατόκου, ο καθρέπτης των νερών portal προς κάποια λιμνοθάλασσα στο Νότιο Ειρηνικό - δίχως σπάσιμο, δίχως άβυσσο.

Ας παραμείνει ελαφρύ το δέρμα μας και άγρυπνο το βλέμμα μας, ας γεμίζουν οι σπηλιές εκεί μόνο με το βαρύ πάτημα ενός Κύκλωπα του νου μας και μόνο του νου μας. Μακριά οι αεριτζήδες πολιτικοί και τα λαμόγια Ελληνάρες, οι έτοιμοι να ξεπουλούν κόντρα σε εθνικές και ενωσιακές νομοθεσίες.

Ας παραμείνουν ανεξήγητες και φτωχές νήσοι, μια διαρκής απορία στο νου μεγαλοεπενδυτών.