Στο Λίβερπουλ κατέληξα δυο φορές, αμφότερες χωρίς να δω ποτάμι αλλά αμέτρητες σάρες προσχώσεων. Το 1979 με κάλεσε σύλλογος φοιτητών του εκεί πανεπιστημίου για ανάγνωση ποιημάτων. Πήρα την μισοφτιαγμένη «Ντεζιρέ», κοίταξα την διαδρομή (Α164 και Β62) αφέθηκα και πήγα για έξι ώρες με επιστροφή. Το πανεπιστήμιο κατά το πρότυπο των σίξτις, ξεμοναχιασμένο σε κάμπο. Ένα γεμάτο αμφιθέατρο και στο πάνελ ένας γνωστός ελληνιστής, ενώ στο πλήθος, η ευγενής μορφή της κόρης του Ρίτσου. Έπραξα τις απαγγελίες μου, δεν θυμάμαι να έγινε συζήτηση. Μόνον ο ελληνιστής, αποχαιρετώντας με, δήλωσε πως ήταν κείμενα ιδιωματικά και αμετάφραστα. Του έδωσα δίκιο.

Ξαναπήγα, μετά εννιά χρόνια μετά συντρόφου και χωρίς Κατρέλ -τώρα με ένα αρχαίο Σιτροέν Παλλάς βάτραχο που ανεβοκατέβαινε το σασί, μετά το Λονδίνο και πριν τα χάηλαντς. Έμοιαζε με προσκύνημα στους Μπήτλς, ήτοι στους τίτλους των τραγουδιών τους. Στο Πένι λαίην και στο Στρώμπερι φίλντς, έπρεπε να βαδίζουμε σε ουρές, ενώ κάτι Έληνορ Ρίγκμπις δεν είχαν πελατεία.