Έφτασα στο Puerto Natales απρόβλεπτα, με έσυρε εκεί ένα "ατύχημα" μιας γενικής απεργίας μιας μέρας στην Αργεντινή, εξαιτίας των γνωστών πολιτικών εξελίξεων, και η συνεπακόλουθη ακύρωση μιας εσωτερικής πτήσης. Ένα αναγκαίο γεωγραφικό μπαϊπάς με λεωφορείο στον προαποφασισμένο - δύο μήνες πριν - προγραμματισμό που επέφερε ακυρώσεις στο αρχικό πλάνο.

Πριν ανέβω στο λεωφορείο έπρεπε να πάρω δελτίο επιβίβασης για το επόμενο κομμάτι του ταξιδιού που θα με έφερνε πίσω στην Αργεντινή ύστερα απ' το απρόσμενο πέρασμα στη Χιλή. Η υπάλληλος μαύρη και όμορφη. Νέα, γύρω στα τριάντα. Απόρησα. Μια γυναίκα αφρικανικής καταγωγής στη Βραζιλία (ή αλλού "κεντρικότερα" στην ήπειρο) είναι αναμενόμενη, γνωστοί οι δρόμοι του δουλεμπορίου από τα λιμάνια εξόδου της Αφρικής σε αυτά της υποδοχής στη Νότια Αμερική. Αλλά μη γνωρίζοντας, μου ήταν δύσκολο να χαρτογραφήσω την πορεία των γονιδίων της τόσο νότια και δυτικά.

Η όμορφη γυναίκα έλεγξε το διαβατήριό μου για να βεβαιωθεί ότι όλα ήταν εντάξει πριν ξαναπεράσω τα σύνορα. Καθώς μου το έδωσε με ρώτησε, χαρακτηριστική η χροιά των αγγλικών των ισπανόφωνων, αν ως Έλληνας μπορούσα να βεβαιώσω γι' αυτήν κάτι. Έγνεψα καταφατικά, μεγάλωσε η απορία μου. Σηκώθηκε, έσυρε ν' ανοίξει το τζάμι του γκισέ και γυρνώντας την πλάτη της κατέβασε τη μπλούζα της χαμηλά ώστε να φανεί ο ώμος της δεξιά. Μου είπε να κρατήσω το ύφασμα και να διαβάσω. Τα δάχτυλά μου άγγιξαν το μελαμψό δέρμα της, είδα ένα μεγάλο τατουάζ (από το οποίο δεν απέκτησα πλήρη εικόνα) και διάβασα μια φράση σε σωστά ελληνικά, καλλιγραφημένη: «να θυμάσαι θα πεθάνεις». Σάστισα. Της είπα κοφτά ότι σωστά είναι γραμμένη, την κοίταξα και τη ρώτησα γιατί μία νέα, όμορφη γυναίκα να έχει κάτι τέτοιο μόνιμα χαραγμένο στο δέρμα της. Της ευχήθηκα κατευθείαν να ζήσει πολλά, πολλά χρόνια. Γέλασε, μου απάντησε ότι δεν ήταν ιδιαίτερα σίγουρη για αυτό.

Η τελευταία μας κουβέντα, υπήρχε κόσμος που περίμενε από πίσω να εξυπηρετηθεί.

Κοίταξα σιωπηλός τους συνταξιδιώτες μου, ανασήκωσα τους ώμους κι απομακρύνθηκα προς την έξοδο του σταθμού για την επιβίβαση.

Και στην ουρά για να ανέβω συνειδητοποίησα πόσο ανόητος ήμουν με αυτό που της είπα, πόσο άστοχο ήταν, πόσο η φράση ήταν ευχή για μένα, γραμμένη στον όμορφο ώμο, ένα τατουάζ με ημερομηνία λήξης.

Να θυμάσαι θα πεθάνεις.