Φεύγοντας χθες από μεσημεριανό γεύμα όπου είχα καλεστεί για την ονομαστική γιορτή φίλου Φώτη, είδα τα σύννεφα στο χειμερινό ουρανό την ώρα που είχε χαθεί ο ήλιος και, "περίεργο", είπα, "είναι Σάββατο κι όμως νιώθει σα σούρουπο Κυριακής χειμώνα". Σήμερα, καθώς φεύγει η μέρα, η ίδια αίσθηση: Κυριακή που πάει να βραδιάσει. Αλλά τουλάχιστον η σωστή μέρα δικαιολογεί τη γνώριμη αυτή αίσθηση καρδιάς να βουλιάζει, το δίχως αιτία και αφορμή βύθισμα.

Αν είναι να γυριστεί ένα πιο βασανιστικό remake του "η Μέρα της Μαρμότας" θα είναι Κυριακή στην Ελλάδα, ξεκίνημα του 2024, με το βάρος του 2023 να αρνείται να μας εγκαταλείψει και την προοπτική της νέας χρονιάς να αρνείται με πείσμα να γεννηθεί.

Όλοι μας, συλλογικά, τη φοβόμαστε.