Aκόμη και οι Μάνφρεντ Μαν και οι Γιαρντμπερντς βγαίνουν ως μάντεις από την τιποτενιά του 1967 και άδουν μαζί με τις ουρές των υποψηφίων για εμβολιασμό:

Ha! Ha! Said the clown/Has the king lost his crown/Is the knight being tight on romance?

Μαζί με την «θείτσα Γκριζέλντα», την «Έληνορ Ρίγκμπι», το «Νάμπερ τεν, Ντάουνιν στρητ» ένα ιδιότυπο κοινωνικό ροκ, που επέζησε ως εμπορικό εύρημα ανάμεσα στις νέες περιφερειακές του Λονδίνου πόλεις, στον χουλιγκανισμό, στην παραδοξολογία εικόνων, στάσεων και ψυχαδέλειας, ετοίμαζε την Πανκιά και τα ορφανά της, για να την πνίξει ο Μπάρι Γουάιτ, η Ντίσκο, το Γκλαμ, οι διαστημικές στολές (υπήρχε αναθεωρητισμός στο Διάστημα χωρίς διαστημοπλοιο). Ο βασιλιάς είναι γυμνός, το στέμμα ουκ έστιν έτι και οι ήρωες του free cinema αφιερώνονταν στην Ρίτα Τάσινγκαμ και στις ξανθές με φράντζα μινιφορούσες νύμφες με τα πρωτοφανέρωτα καλσόν, τις πρησμένες από τα ατισυλληπτικά χάπια.

Ακόμη δεν ξέρω πώς την έπαθα να βρίσκομαι δίπλα σε ένα αγόρι σαν τον Τσίπρα, ανήμερα της επετείου 47 ετών που έχασα τον πρώτο μου γιο τον Μάρκο να μοιράζεται την θερμοκοιτίδα μιας κλινικής και να το αεροβαφτίζω! Ο πόνος από την απώλειά του δεν μαλακώνει, αλλά πάντα συνηγορώ να υπάρξει σύστημα υγείας και ευγνώμον μίγμα θαυμασμού και συμπόνοιας για το αμετάφραστο λειτούργημα ιατρών και νοσοκόμων.

Έφραξε το μυαλό μου, που συνυπάρχω δίπλα με έναν χασοδίκη άψητο φούκικη, στην ίδια πορεία που θεωρεί καραγκιοζιλίκι και αισχρή «εκμετάλλα» την βελτίωση των χατιριών, από 49 και 126 «κυβερνητικούς» που θεωρούνται ευκαιρία από τα καλάθια, και εκπτώσεις από τα lidl, με τον άλλον τον ευέξαπτο πιτσιρικά ονόματι Κικίλια που εξηγεί, ο τάλας «όχι εμείς, η επιτροπή  όρισε ποιος ζει και ποιος πεθαίνει».