Νεαρός κουρέας στην Άκαμπα. Περνούσα έξω από το μπαρμπέρικο, κοίταξα μέσα, είπα πέντε δηνάρια δείχνοντας τα δάχτυλα στο ένα χέρι, επτά απάντησε και συμφώνησα. Νόμιζα μόνο κούρεμα αλλά αυτός με έβαλε κάτω και με περιποιήθηκε πλήρως. Ειδικά τις τρίχες στη μύτη, αυτή την αυθαιρεσία φύσης, ορμονών και χρόνου που ποτέ δε με χάλασε αλλά συνεχώς το γκρινιάζουν οι υπόλοιποι – για το τί συμβαίνει στο δικό μου ρουθούνι. Στο τέλος άπλωσε στο πρόσωπό μου κάτι μεταξύ κρέμας και αφρού και είπε να κάτσω πίσω με τους άλλους πελάτες, να περιμένω λίγο. Ύστερα στρογγυλοκάθισε στην καρέκλα του κουρέματος κι ανέβασε το πόδι πάνω. Δεν νομίζω να του είπε ποτέ κάποιος κάτι για τοξική αρρενωπότητα, για manspreading. Στο κάτω κάτω μόνος απλώθηκε, δεν στρίμωξε κανέναν. Όσο για μένα δεν εισέπραξα τίποτα τοξικό πλην της κάπνας του τσιγάρου που άναψε. Μέχρι που ήρθε το αφεντικό να του βάλει φωνή, να τον αναγκάσει να σβήσει το τσιγάρο και ν' ανοίξει την πόρτα.

Εικοσάχρονος Παλαιστίνιος από τη Γάζα. Μου το ανέφερε σαν είπα Γιουνάν. Δεν έχει σημασία, δέκα δηνάρια του έδωσα γιατί έκανε καλή δουλειά. Εύκολο, ο χρόνος ανέκαθεν επιεικέστερος με τους άντρες, λίγα χρειαζόμαστε - έτσι μας λένε. Αν και ελάχιστα μας ρωτούν - για το πως εμείς νιώθουμε το χρόνο.