Πρώτη ήρθε η πανδημία, ακολούθησαν μπόλικες προσομοιώσεις πολιτικής συμπεριφοράς, ξέσπασε μια ματωμένη αιτιότητα που θα μετατραπεί σε παγκόσμιο ανταγωνισμό, απολίτικο και μπερδεψομπούτη.

Και η χρονιά με τα πολλά δυάρια (2022) θα βυθιστεί στο Σχολείο των Μαραμένων Εραστών, ενώ τα ποιήματα θα μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με την απάθεια ενός screen saver.

To μέλλον, καταλήγω, δεν είναι πλέον εδώ. Το μέλλον είναι εκεί και θα το νοσταλγήσετε, ως ανακριβείς και συμβατικοί χαρακτήρες.

Ελπίζω να υπάρχει ακόμη το επάγγελμα του «στοχαστή επί τάφων». Είναι όντως τα πράγματα πολύ παλιά, και ιδίως το κολασμένο απόγευμα που δεν λέει να βαθμολογηθεί ως το ξέφτι μιας ανύπαρκτης ημέρας.