Δεν είναι μόνο η περσινή άρνηση της ασφαλιστικής βιομηχανίας να ασφαλίσει τα σπίτια στο Λος Άντζελες δεδομένης της κλιματικής αλλαγής. Τα προβλήματα της βιομηχανίας είχαν αρχίσει να φαίνονται πριν δεκαετίες. Από τον κυκλώνα Άντριου στη Φλόριντα τον Αύγουστο του 1992 και, καπάκι, το Γενάρη του 1994 από το σεισμό στο Νόρθριντζ (Λος Άντζελες πάλι). Δυο συμβάντα που συνδυαστικά γονάτισαν τον κλάδο.

Το εντυπωσιακό εδώ με τους δικούς μας φωστήρες είναι ότι επιχειρηματολογώντας για κλιματική αλλαγή μας λένε ότι είναι προσωπική ευθύνη να έχουμε ασφαλισμένα τα σπίτια σε ιδιωτικές εταιρείες. Λογική που πάει αντίθετη με το «αόρατο χέρι» των αγορών που ακριβώς επειδή αναγνωρίζουν τον κίνδυνο από την κλιματική αλλαγή αρνούνται να προσφέρουν υπηρεσία ή την προσφέρουν σε αστρονομικές τιμές. Καλή είναι η ιδιωτική ασφάλιση για ένα σπίτι ώστε να μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει μια φωτιά ή μια ζημιά που περιορίζεται στο ίδιο του το σπίτι. Αλλά μπροστά σε μία μεγάλη φυσική καταστροφή είναι ευθύνη του κράτους να αντιμετωπίσει τις ζημιές μέσω εθνικών ταμείων που έχουν δημιουργηθεί για το συγκεκριμένο σκοπό. Εκεί πρέπει να επενδύονται τα λεφτά των φορολογούμενων. 

Είτε με κλιματική αλλαγή, είτε δίχως, είτε με εμπρησμό, είτε άνευ, το Λος Άντζελες είναι μία πόλη που υφίσταται ανάμεσα σε ενεργή τεκτονική, σε ρήγματα, και σε μία έρημο που τα οροπέδιά της φυσούν πάνω της ξερούς, θερμούς ανέμους και πυρπολούν την πυρόφιλη βλάστηση της Καλιφόρνιας. Η μεγάλη φωτιά θα έφτανε έτσι κι αλλιώς στη ξύλινη κηπούπολη με τις πισίνες. Η καταστροφή είναι μέρος του (πάντα γοητευτικού) μύθου αυτής της μεγαλούπολης. Το ίδιο ισχύει δίχως μύθο (ίσως με μυθολογία) για τη χώρα μας (θυμόμαστε πως εισχώρησε η φωτιά στους κήπους των βορείων προαστίων τον περασμένο Αύγουστο), για σεισμούς και για φωτιές. Ας αφήσουμε λοιπόν τα ανόητα ηθικολογικά για προσωπικές ευθύνες και ας δούμε τις ευθύνες της χώρας συλλογικά ως κοινωνία με εργαλείο το κράτος.