Αν το έβλεπα έτσι, δίχως προειδοποίηση, στην αρχή της Ερμού απέναντι από την πλατεία, δεν θα παραπονιόμουν. Θα μου άρεσε – ανεπιτήδευτο και μετρημένο, αρχή και τέλος στη φιλοδοξία του.

Προηγήθηκαν τυμπανοκρουσίες, το rebranding του βαμμένου με μπογιά οδοστρώματος που μετατρέπει την Αθήνα σε ευρωπαϊκό προορισμό – θάνατος στη Βενετία ο χυμένος καφές πάνω σε ξεθωριασμένη άσφαλτο. Προηγήθηκε το βγήκε και δεν βγήκε του Δημάρχου αναφερόμενος το Σεπτέμβρη του ‘20 στο Μεγάλο Περίπατο ως προσομοίωση - προσομοίωση δύο εκατομμυρίων, που αν το έγραφε δημόσιος υπάλληλος υπογράφοντας παραλαβή έργου κόστους δύο εκατομμυρίων, θα τον έστειλαν πειθαρχικό. Προηγήθηκε και το πάγωμα της εργολαβίας -  μόνιμος σκουπιδότοπος τα εικονικά πλατάνια της υπόσχεσης του Δημάρχου.

Ό,τι προηγήθηκε δεν ξεχειλίζει το ποτήρι - σφαλιάρα που στέλνει βαθύτερα σε βυθό ασφυξίας.

Αυτό το στη Δημοκρατία μας δεν επιτρέπεται να υπάρχουν σκιές του Πρωθυπουργού, μου φέρνει στο νου παλιό στιχάκι της Μαριανίνας που ακούγεται ευχή: ό,τι ξεχνάς δε σε ξεχνάει, σκιά σκουριάς και προχωράει πάνω στο πράσινο.