Με τον θάνατο του Κάρολου Παπούλια γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά ελεγειακά (και ουχί λυρικά) πουτσικλίκια. Πολλοί πεπαλαιωμένοι Πασόκοι ανεσύρθησαν από τη λήθη και την ανυποληψία για να τιμήσουν τον άνδρα και το παρελθόν του(ς). Στον αντίποδα, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να τοποθετηθούν (ή έστω, να ερωτηθούν) οι κληρονόμοι του Ανδρέα Παπανδρέου ως προς τα δάνεια που είχε δηλώσει ότι έλαβε ο λαοπρόβλητος ηγέτης για να καλύψει το «Πόθεν Έσχες» της κατασκευής της βίλας του.

Αν θυμάμαι καλά, οι δανειστές του Ανδρέα Παπανδρέου το 1994 ήσαν οι Τζορτζ Χάλακ, Αντώνης Λιβάνης, Θέμης Λαμπρινόπουλος, Γιώργος Κατσιφάρας, Γιάννης Αλεξίου, Κάρολος Παπούλιας. Σκοπίμως δεν αναφέρω ποσά καθώς ήταν σε δραχμές και, δεδομένου ότι έχουν περάσει 27 χρόνια, δεν θέλω να σκέφτομαι τους τόκους. (Επίσης αν θυμάμαι καλά κάποιος είχε πει τότε τη φράση «Kαλά να βάζει το όνομά μου, αλλά να μη μου το λέει πρώτα;»)

Ας πούμε ότι πιθανόν να μην υπάρχει πλέον οικονομική εκκρεμότητα, αλλά υπάρχει ηθική. Αυτήν θυμήθηκε, μεταξύ άλλων, και ο Ανδρέας Πετρουλάκης. Όπως ίσως έχω ξαναπεί, ευτυχώς που υπάρχει και ο Πετρουλάκης.