Δεν ξέρω τι με ώθησε προχθές το βράδυ να πάω να περπατήσω τον πεζόδρομο γύρω από την Ακρόπολη την ώρα της ανατολής της πανσελήνου, να ανταποκριθώ στο δημόσιο κάλεσμα από ραδιόφωνο και τηλεόραση. Δεν ξέρω πως την πάτησα και αντιμέτωπος με την ουρά προς την έξοδο του σταθμού του μετρό δεν έκανα επιτόπου αναστροφή να κατέβω πάλι και να πάρω το συρμό επιστροφής. Όλοι οι ξέμπαρκοι Αθηναίοι, όλες οι φυλές του Airbnb, όλα τα κινητά σηκωμένα προς το φεγγάρι που μόλις είχε ανέβει πάνω από τη γραμμή του Υμηττού. Κι ένα τρίο τραγουδούσε Μάλαμα, να μη πικραίνομαι τις Κυριακές τα βράδια, επιμένοντας δευτεριάτικα ότι δίχως σκοτεινιά η ζωή μου είναι άδεια.

Έσπρωξα, ανοίγοντας δρόμο μέσα στην πήχτρα των κορμιών της Αποστόλου Παύλου προς την είσοδο του ηλεκτρικού για Ομόνοια. Να πάρω από εκεί το λεωφορείο για το σπίτι μου, απ’ τη στάση της μοναδικής γραμμής λεωφορείου που περνάει από τη Σωκράτους.

Η πανσέληνος του Αυγούστου γλίστρησε πάνω απ’ έναν από τους πλέον άθλιους αθηναϊκούς δρόμους και φώτισε για λίγο το αστικό φαράγγι που αποβιβάζομαι κάθε πρωί πηγαίνοντας για τη δουλειά, εκεί που τρυπώνω στη σπηλιά μιας στοάς ώστε να παρακάμψω τη μπόχα των κάδων στη γωνία με Αγίου Κωνσταντίνου.

Χάθηκα κι εγώ μαζί της, χώθηκα γλυκά στο διαμέρισμά μου σίγουρος ότι θα έβρισκε μοναχή κι όμορφη το δρόμο της για τη δύση πίσω από τα πολυώροφα.