Η επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ, 7 Δεκεμβρίου του 1941, ήταν τέτοιος αιφνιδιασμός για τις «ουδέτερες» Ηνωμένες Πολιτείες, ώστε δεν έμεινε άνθρωπος να μη αισθανθεί καχύποπτος από την έλλειψη αεροπλανοφόρων στη Χαβάη, αλλά και από τον θυμό της αμερικάνικης κοινωνίας, που δέχτηκε τους όρους Infamy και Yelloy bastards σχεδόν αυτόματα, αλλά ξάφνου, ο πόλεμος στον Ειρηνικό μετέφερε στο άλλο ημισφαίριο την ολέθρια σύγκρουση.
 
Πρώτη δουλειά του Ρούσβελτ ήταν να απαλλαγεί από τον ναύαρχο Κίμμελ υπέρ του Νίμιτς. Ήταν αρχές και η Ουάσινγκτον άρχισε να σχεδιάζει απαντήσεις, όπως να βομβαρδίσει το Τόκιο με αεροπλάνα χωρίς επιστροφή, που θα κατέληγαν στην Κίνα, αν βεβαίως γλύτωναν. Ο Νίμιτς, με τέσσερα μόνον αεροπλανοφόρα και αρκετά θωρηκτά, φρόντισε να χάσει τα μισά στη θάλασσα των Κοραλλιών και να παρακολουθεί παθητικά την ιαπωνική επίθεση στις αποικιακές κτήσεις των νησιών της Ευρώπης στον νότιο Ειρηνικό.
 
Ο επικεφαλής του Ιαπωνικού στόλου Γιαμαμότο, έχοντας υπεροπλία, άρχισε να σκέφτεται να πετάξει τους Αμερικανούς από την καρδιά του Ειρηνικού. Το πρώτο που σκέφτηκε, ήταν να παρασύρει τον εχθρό του, κατά το συνήθειο της χώρας του ανατέλλοντος Ηλίου, σε παγίδα, αποτελειώνοντας τα αεροπλανοφόρα του. Ένα νησάκι μια σταλιά, ΝΑ του Πέρλ Χάρμπορ, φαινόταν κατάλληλο για αυτήν την παγίδα. Λεγόταν Μίντγουεη και το μόνο της φανταχτερό ήταν πως εκεί γύριζε ταινία ο σκηνοθέτης Τζων Φορντ.
 
Κέντρο του συλλογισμού Γιαμαμότο ήταν να ορφανέψει από αεροπλανοφόρα του εχθρού τον Ειρηνικό. Λογάριαζε να έχουν επιβιώσει τρία, αλλά ο Νίμιτς απαίτησε να επιδιορθωθεί το «Γιορκτάουν» σε τρεις μέρες κι όχι σε τρεις μήνες που ζητούσαν τα συνεργεία, αλλά θα είχε εντέλει τέσσερα. Ο Ιαπωνικός στόλος διέθετε πέντε έτοιμα για δράση. Όσα και να ήταν, ο Γιαμαμότο θέλησε να επιτεθεί στη Μίντγουεη, παρασέρνοντας τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα σε ενέδρα έξω από το νησάκι. Εάν νικούσε, περίμενε όλεθρος την ακτή του Ειρηνικού.
 
Το μυστικό της ιαπωνικής επιχείρησης ήταν να μη προσδιοριστεί από τον εχθρό, ο τόπος διενέργειας των επιχειρήσεων, δηλαδή η νησίδα Μίντγουεη. Στους χάρτες των Ιαπώνων είχε το σύμβολο AF. Ο Nίμιτς και το επιτελείο του έπρεπε να βρουν τον τομέα δράσης των Ιαπώνων και κυριολεκτικά έψαχνε ψύλλο στα άχυρα, ώσπου έδρασε ο επικεφαλής της κρυπτογραφικής υπηρεσίας Hypo, ένας ιδιόρρυθμος πλωτάρχης, ο Ρότσφορντ, που εργαζόταν με ρόμπα και παντοφλίτσες αλλά θυμήθηκε πως πριν δύο μήνες έπιασε σήμα που ανέφερε πως υπήρχε διέλευση αεροπορίας από τον σημείο ΑF. Την ταύτιση Μίντγουεη με την AF, την κατάφερε με ένα στρατήγημα και ο Νίμιτς ήξερε πλέον το πεδίο της Ναυμαχίας. Ήταν το Μίντγουεη.
 
Ενώ τα βομβαρδιστικά από το νησί απογειώθηκαν ψάχνοντας τον στόλο του Γιαμαμότο, τα αεροπλανοφόρα του Ναγκούμο, ακολουθώντας τις οδηγίες του συντηρητικού αρχηγού, άλλαζαν τις τορπίλες των αεροπλάνων, λίγο πριν την επαφή, αχρηστεύοντας για ώρες την επιχειρησιακή δυνατότητα. Και τότε, οι στολίσκοι από τα Ντώντλες, τα βομβαρδιστικά των Αμερικανών, έχοντας ραντάρ που οι Ιάπωνες δεν είχαν, τους προσέγγισαν και έριξαν τις βόμβες τους. Το πρωί της 4ης Ιουνίου 1942 η μάχη είχε κριθεί. Η Ιαπωνία έχασε τα αεροπλανοφόρα της και αποσύρθηκε στην πατρίδα, όπου έγινε συγκάλυψη για την κοινή γνώμη. Οι ΗΠΑ, ακόμη μαθαίνοντας την διαχείριση των όπλων, δεν απένειμαν στον Ρότσφορντ την απόδοση τιμών και ο άνθρωπος αποκαταστάθηκε το 1986, δέκα χρόνια από τον θάνατό του. Έκτοτε οι ΗΠΑ ξύπνησαν και κατάφεραν να «χτίζουν» ένα αεροπλανοφόρο τον μήνα, έχοντας συνολικά 90 έως το τέλος του πολέμου.