Έχω ιδιωτική ασφάλεια για περίθαλψη. Δεν την χρησιμοποιώ για λόγους αρχής. Την έχω μόνο καβάτζα, για την περίπτωση που καταρρεύσει η χώρα, για την post-apocalyptic εκδοχή του μέλλοντος της χώρας όπως πυροβολημένος Αμερικανός που σκάβει λαγούμι και το στοκάρει κονσέρβες. Ζήτημα αρχής για μένα το εθνικό σύστημα υγείας, όσο κι αν μας σπρώχνουν μακριά.

Ταλαιπωρήθηκα χθες περιμένοντας ώρες σε δημόσιο νοσοκομείο για μετρήσεις στο μάτι εν όψει προγραμματισμένη επέμβασης ρουτίνας. Χάος, το προσωπικό στα όριά του.

Στην περίπτωση που χρησιμοποιούσα την ιδιωτική ασφάλεια, η καταβολή της δικής μου συμμετοχής δεν ήταν απαγορευτική - μη συνυπολογίζοντας την ταλαιπωρία. Αλλά, ζήτημα αρχής.

Μια ηλικιωμένη κυρία βγήκε από την αίθουσα που εξετάστηκε, αποπροσανατολισμένη στο πλήθος του διαδρόμου κι ο γέροντας σύζυγος που την περίμενε καθιστός της φώναζε με χαμηλή φωνή: «εδώ είμαι!».

Ένας άλλος κύριος, ηλικιωμένος κι αυτός, από επαρχία, ντυμένος λες και ήρθε κατευθείαν από σκυλάδικο μου έλεγε ότι έπαθε μόλυνση στο μάτι που του κατέστρεψε τον κερατοειδή. Στο χέρι του τρία χρυσά δαχτυλίδια κι ο ήχος κλήσης στο κινητό του «ξημερώματα, δίνεις δικαιώματα».

Πολύ παλιά, η δημιουργία μας βάφτισε όλους σε κοινά νερά ενώ τα μακριά νήματα μας κράτησαν πάντα δεμένους σ’ εκείνην την αρχική στιγμή. Αργότερα, η κοινωνία μας βάφτισε έναν έναν στους ανθρώπους και μας έμαθε το ελάχιστο ένα: τη συνύπαρξη.

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, το ΕΣΥ είναι ζήτημα αρχής.