Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη με την τουρκική εριστικότητα στο Αιγαίο. Οι άνθρωποι φαίνεται να γνωρίζουν καλύτερα από εμάς την τέχνη της ρουλέτας. Η διπλωματική τους ιστορία, είναι ένα καρδιογράφημα - τουλάχιστον η απεικόνισή του. Ξεθαρρεύουν όποτε τους επισκέπτεται μέλος της αμερικανικής κυβέρνησης, και δη Δημοκρατικός. Ζαρώνουν μόνον σε περιβάλλον Προέδρου των ΗΠΑ και δυνατής Γερουσίας. Ο διχασμός και οι διαφορές βρίσκονται στην δομή της αμερικάνικης κυριαρχίας. Η επίσκεψη Μητσοτάκη τον Μάιο προαλείφεται ως δόση κουράγιου στην χώρα μας, που θα συνυπάρξει με κάποια δήλωση «ενίσχυσης των αμοιβαίων σχέσεων». Ο Ακάρ και ο Σουλτάνος θα περάσουν περίοδο μαγκωμένων ειδήσεων. Κι όταν έρθει καλοκαίρι, πάλι φασαρίες στα νησιά και στα σύνορα.

Έχουμε άμεση ανάγκη συμμαχιών στον ελληνικό περίγυρο. Και σοβαρή αναθεώρηση των διαβαλκανικών σχέσεων. Αν δεν καταλάβουμε πως οι ΗΠΑ παρουσιάζουν κάπως αφελή αλλά σταθερή προσπάθεια εξισορρόπησης των μορφών της Εξουσίας τους, θα χάνουμε τον καιρό μας.

Τελευταία ανακαλύψαμε τα drones. Οι προσφυγικές ροές από καιρό δεν χρειάζονται το σύνορο του Έβρου - υπάρχουν και οι διαβάσεις της Ροδόπης. Η διπλωματική Αμερική χρειάζεται το ήξεις αφίξεις και το πήγαινε-έλα υπέρ και κατά της Ελλάδας δυο φορές τον χρόνο. Η Κύπρος έγινε μαλλιά κουβάρια από την δεκαετία του 50 μέσω των σπασμωδικών κινήσεων Παπάγου. Από το 1974, το νησί σφαδάζει χωρισμένο στα δύο. Και από την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016, κι όσο ο Γκιουλέν γερνάει, πρέπει οι άμυνες και η εριστικότητα της χώρας μας να πάψουν να προκαλούν εσωτερική υστερία.

Για την ώρα, έχουμε ένα καρδιογράφημα να εξετάζουμε. Και την δικαιολογημένη δυσπιστία μας έναντι των εναλλασσομένων κρίσεων. Οι μπάρες στα σύνορα δεν είναι μόνον ζήτημα γεωγραφίας, αλλά και εθελοντικό κλείσιμο ματιού στις ατέρμονες προκλήσεις.