Ο πατέρας μου, τρελαινόνταν για μπορτς, την χορτόσουπα της Ουκρανικής Υπερκαυκασίας, αλλά χωρίς παντζάρι -προτιμούσε τη σύβραση με μια βοδινή κοκκάλα μεγάλου μεγέθους φίσκα στο μεδούλι. Αποκλείω, στην χώρα της ψησταριάς και της μεγαλονήσου Κρήτης να συνηθάνε τέτοια μεσογειακώς απαράδεκτα πιάτα. Γι αυτό και η προαναγγελία -μη προαναγγελία επικείμενου ανασχηματισμού της κυβέρνησης, για μένα περιορίζεται στο δίλημμα: να έχει η σούπα παντζάρι ή δεν ταιριάζει με το μεδούλι;
Κατ΄αρχάς ο ανασχηματισμός άρχισε να παίζει κάποιον τα χρόνια που ο Ανδρέας απέλυε υπουργούς εν πτήσει (του υπουργού, όχι του Ανδρέα). Σήμερα, ενώ ο πρωθυπουργός έλειψε για οικογενειακώς απαράδεκτους λόγους στην Κονεκτικούτη (είναι συνήθειο φουλ αμερικάνσκι) άφησε μία ανεπεξέργαστη φλύκταινα εκκκρεμή, επιτρέποντας στους Έλληνες να ψάχνονται. Έντεχνα, άφησε να διαδοθεί πως υπάρχει ανασχηματισμός στον εγκέφαλό του, αλλά θα τον μπουμπουνίξει όποτε θελήσει.
Για την γεροντική μου αντίληψη, αυτά είναι καρφιά ενός Οκταβιανού Καίσαρος για τον Μάρκο Αντώνιο, ήτοι για την βαθμιαία αποκαθήλωση του Δένδια. Ο οποίος έπιασε ένα υφέρπον αίσθημα αναβασταγιάς στο ελληνικό εκλογικό σώμα, που τον γλυκοκοιτάζει ως ημιεναλλακτική λύση ηγεσίας, καθώς ο Σαμαράς είναι παραψημένος και ο μικρός Καραμανλής άψητος ακόμη.
Ο Δένδιας από την άλλη, ως υπουργός Εξωτερικών ασχολείται μόνον με τις διεθνείς σχέσεις και δεν έχει βγάλει κιχ για οποιοδήποτε ζήτημα δεν εμπίπτει στο υπουργείο Εξωτερικών. Έχει οργώσει την ανατολική Μεσόγειο και τα κράτη της, οι Τούρκοι τον θέλουν όσο οι Έλληνες θέλουν τον Μπαχτσελί, άρα δεν φορμάρεται στις προθέσεις της μισής Ευρώπης και των Αμερικανών, που επιθυμούν μία Ελλάδα αφέγγαρη, να πλέχει με το μπρίκι του καπετάν Φαράση και κυρίως, μισοκάναλα.
Βέβαια, αυτά είναι όλα παροδικά και τεχνηέντως δουλεμένα. Ότι ο Θεοχάρης δεν έπρεπε καν να ξέρει σε ποια διεύθυνση είναι το υπουργείο Τουρισμού είναι κοινό μυστικό. Άσε που υπάρχουν τουλάχιστον πέντε της κυβέρνησης και δεκαπέντε υφυπουργεύοντες που αν αλλάξουν, δεν θα το πάρει κανένας χαμπάρι. Και ο Μητσοτάκης, αρνούμενος να ενδώσει σε ανασχηματισμό που ο ίδιος άφησε να ωριμάσει, φρόντισε να εκθέσει το πρωθυπουργικό του πρόγραμμα της παρούσης εβδομάδος που περιέχει Θεσσαλονίκη και κάτι ταξίδια με αστρόπλοιο άνευ λόγου και αιτίας.
Αλλά στη Θεσσαλονίκη (που κλείνει πενταετία και βάλε χωρίς «τζώρα» πολιτικό) χρειάζεται να ενδύσει με τόγα πατρικίου κάποιον Σαλονικιό ή Μακεδόνα. Μπορεί κάποιος να του σφύριξε «αμάν, πρωθυπουργέ, βρες καμιά Ελένη Σκούρα» (1896-1991). Την απαξίωση καραμπινάτων πολιτικών του Βορρά, την ξεκίνησε ο Γεωργάκης και επικύρωσε ο Σύριζας, προσώρας την βολεύει με πειθαρχικούς μπαγιάτηδες, αλλά Θεσσαλονικάρχης ή μακεδονίζων, πουθενά. Και μόνον που ο Καρανίκας, του εξωτερικού φλοιού των Συριζαίων, ρίχνει μια μπούφλα για την κόρη Μητσοτάκη και ως Ναβαταίος επωχούμενος επί της καμήλας του διαψεύδει αμέσως ό,τι είπε, δείχνει απλά πως τζάμπα διαδηλώνουν στο Διοικητήριο διάφοροι και ποικίλοι αντιρρησίες. Είναι αλήθεια πως η Σαλονίκη διατηρούσε μερικούς Ντορικούς ως φρύνους στο βάζο, αλλά παρεκτός μερικούς που αντάμωνα στο Στρέττο προ Πανδημίας, δεν κόβω ιδιαίτερη κίνηση.
Ο Δένδιας ελίσσεται μεταξύ πειθαρχικού υπουργού εξωτερικών που υπερβάλει «τόσο-όσο» και ενός επαγγελματία πολιτικού που συνάπτει συμμαχίες. Βέβαια, δεν ξέρω αν πήρατε χαμπάρι πως μέγα πλήθος των Βαλκανίων είναι ΝΑΤΟικό και άλλοι τόσοι κρατάνε για το Ισλάμ μια πισινή.
Για όλες αυτές τις σέχτες, κρατάω, ως ορκισμένος μπορτσιανός, μιαν έκπληξη: το μπορτς θα έχει κίνηση στις μεταναστευτικές φαβέλες, αλλά η Σούπα στη Σαλονίκη λέγεται τουζλαμάς και σερβίρεται σε τρία ή τέσσερα εναπομείναντα πατσατζίδικα. Προσφέρεται με σκορδοστούμπι, ενίοτε ζητούν και «ολίγη» επιπλέον. Αφού και μόνον μνημονεύοντάς τον, λέω να θυμηθώ το μπαστούνι μου και να επιχειρήσω ένα ταξί πήγαινε έλα, μόνο και μόνο για την θεσπέσια μυρωδιά της αέναης καζάνας, ακούγοντας το κρώξιμο μιας ομιλούσας καρακάξας απέναντι, αν βέβαια δεν την έχουν καταναλώσει μπαγιάτηδες ξενύχτηδες.
Να λήξω αυτό το εύχαρι σημείωμα με την υπόμνηση πως εάν τριγυρίσετε τα Βαλκάνια επαρκώς, θα ακούτε για «μαγευτικές διαδρομές» προς μαγικά νησιά και έτσι, και θα αντραλιζεστε. Διότι το μέγα μυστικό κάθε χώρας που μοιάζει να μη μας χωνεύει, δεν είναι κάποια χαμοϊδέα μιας ψευδοελληνικής απομίμησης, αλλά βαθεία βαλκανική εκτίμηση στους Ρωμιούς, ποτέ στους Έλληνες και ελάχιστα στους Δαναούς.