Με τις δημοσκοπήσεις δεν τα πάω καλά. Τράβηξα τέτοιον αποθαρρό, στα σπουδαστικά μου νιάτα, όταν το ταχύμετρο και η- σταδία υπήρξαν για δυο φεγγάρια μια μετρητική περιπέτεια, που είχα προσεγγίσει την προσεγγιστική τέχνη ως εύρημα και παράξενο παράδεισο της νεότητας: και μόνον αυτό που έβλεπα από τον φακό του ταχυμέτρου μου φάνταζε ασθενικό, καθώς, στα καλά καθούμενα υποχρεώθηκα να μείνω εμβρόντητος, αφού το φοιτητικό τοπογραφικό μας συνεργείο συνάντησε, στις εκσκαφές για την φοιτητική Εστία θηλέων Θεσσαλονίκης, μία ή δύο εξαίσιες παλαιοχριστιανικές ταφές που μου άλλαξαν την θεώρηση του σύμπαντος κόσμου.

Η δημοσκόπηση, από καιρό, όζει ηθικών και επιστημονικών παραβιάσεων. Κάθε τόσο τα κυρίαρχα κόμματα «πειράζουν» τα νούμερα των ποσοστών, χάρη στη ευρυχωρία του ρούχου της μαθηματικής σχετικότητας. Εντούτοις, χονδρικώς, δεν λέω να αποστώ από μία ιδεολογική εμμονή: φαίνεται πως η Κυβέρνηση δεν βρίσκεται στην πρώτη νεότητα την εγγίζουσα την περιοχή του 40%, αλλά και ο Σύριζα «χτυπάει» μια δεύτερη θέση όπου υποτίθεται πως απέχει ένα 10 με 12% από τον ηγέτη της φαμίλιας, ξέρετε ποιας. Τo ζήτημα έγκειται στο νεοφανή τρίτο παράγοντα, που ακολουθεί, ως ΠΑΣΟΚ, κέντρο ή και Κινάλι, με λογική απόσταση, τον τρίτο και καταϊδρωμένο δρομέα, πάντως μακριά από την μονοψήφια κληρονομιά της Φώφης Γεννηματά.

Εάν ήμουν ξεροκέφαλος ποσαδιστής, επίτηδες υπεροπτικός και περιφρονών τα άχαρα νούμερα, δεν θα με ένοιαζε το εκλογικό αποτέλεσμα, αφού ώσπου να περάσει η άνοιξη να φέρει το σεφέρι των μετρήσεων, υπάρχουν ματαιόσπουδοι ερευνητές που αναμένουν μια τρόικα αποτελεσμάτων που «σφίγγει» ένα κεντρώο ποσοστό, ίσως και διπλάσιο από το εθιστικό μονοψήφιο του Κέντρου, ενώ ο Σύριζα, θεσμικά ώριμο κόμμα, αλλά που δεν πολυσχολιάζει την πιθανότητα του 20-25%, ισαπέχει από την Νέα Δημοκρατία, που ένα θαύμα θα την οδηγούσε στο εν τρίτο του εκλογικού αποτελέσματος. Και υπάρχουν λόγοι κι αυτό το μέτρημα.

Η υπερδραστηριότητα του υπουργού Ανάπτυξης, που βασίζεται σε έναν άτυπο πλατωνικό διάλογο που δεν χωράει αντιρρήσεις, δεν σημαίνει πως γίνεται πιστευτός. Δεν θα συντελέσει στην πρώτη θέση η ανάγκη για «Σασμό», ωστόσο, η μονοκαλλιέργεια του Κυρίου Κυριάκου τον καθιστά συμπαθή σε μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων. Εντούτοις, ο Αυτιάς δεν μοιάζει πειστικός, ενώ η φύτευση πεσμένων κιόνων της Αρχαιότητας, (στον βορρά μάθαμε να σηκώνουμε κολόνες στην Πέλλα, στην Αγορά και στην ζώνη της Αγίας Σοφίας) και η Έρις περί αποφαστικού ηγέτη των αρχαιοτήτων περί τον Παρθενώνα, θα δείχνει με τον καιρό πως η στοά του Αττάλου, παραμένει μια μπετονοκατασκευή με μεγάλες φανταστικές υποθετικές ζώνες, άρα ο αρχαιολογικός χώρος ταχύτατα αποκτά ανυψωτικές συσκευές και νερά που σταλίζουν. Από την άλλη, πέρα από την Πανδημία, μας δέρνει και μία βαρεία Ουνεσκίτιδα.

Εκεί που φαίνεται ο Σύριζα να μαραίνεται, δεν είναι κομματική υπόθεση, αλλά μαζικές αστοχίες του αρχηγού. Αυτή η εναλλαγή, από αμέριμνο χαμόγελο, σε συνοφρυωμένη καταγγελία, κρύβει μάλλον δύο παταγούς αγορεύσεων. Και η ανυπομονησία των Συριζαίων να αποκτηθούν συνέταιροι στην αντιπολίτευση, προκαλεί αρνητικά μαντεύματα.

Αυτό που μένει βωβό και υστερικά δημιουργικό, είναι το Κινάλι, υπό μόνιμη αντιπαράθεση και διαφήμιση ενός «τρίτου που διέφυγε». Εάν, έως το Πάσχα, δεν αποκτήσει φωνή ο Ανδρουλάκης, θα παράσχει υπηρεσίες στο πρωθυπουργό. Ενώ η λυδία λίθος είναι μπροστά μας: Κέντρο και αριστερά, όση και οία, να συμπράξουν, προκειμένου να κυβερνήσουν. Αλλά εδώ πέσαμε ήδη στην κατηγορία «Γκόλουμ» με την οποία αποφάσισα να εικονογραφήσω το παρόν πόνημα.