Την περασμένη εβδομάδα μπήκα σε δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας για προγραμματισμένη επέμβαση ρουτίνας, λαπαροσκοπική. Όλα λειτούργησαν ρολόι, γιατροί και νοσοκόμοι στο πόδι, όλοι επαγγελματίες. Είμαι ευγνώμων. Με κράτησαν μόνο ένα βράδυ. Περίμενα κάποιους μήνες για την επέμβαση, υπήρξε και μιας βδομάδας καθυστέρηση λόγω της απεργίας, μεσολάβησαν και κάποιες προγραμματισμένες δραστηριότητές μου ένα μήνα πριν που κούρασαν το κορμί μου (δική μου ευθύνη από τη στιγμή που είχα γνώση της κατάστασής μου), με αποτέλεσμα να πονάω πολύ στο τέλος, ακόμα και στο περπάτημα, να μου έχει κοπεί το κέφι γενικά πριν την εγχείρηση. Αλλά έκανα υπομονή.

Τώρα βρίσκομαι στην ανάρρωση, όλα βελτιώνονται. Σήμερα το πρωί επισκέφτηκα γείτονα και φίλο ο οποίος προέβη σε σοβαρότερη επέμβαση κι αυτός σε δημόσιο νοσοκομείο. Τον κράτησαν αρκετές μέρες. Τα ίδια μου ομολόγησε, εξαιρετικά ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα και την ποιότητα των υπηρεσιών στο νοσοκομείο.

Ακούω και διαβάζω για ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό κι όχι μόνο. Σκέφτομαι τις υπεράνθρωπες προσπάθειες από αυτούς που δουλεύουν στο ΕΣΥ ώστε κι εγώ κι ο φίλος να μην επιβαρυνθούμε από τις ελλείψεις - για τις οποίες διαρκώς ακούμε και διαβάζουμε.

Κοιμήθηκα ελάχιστα στη διάρκεια της διανυκτέρευσής μου στο θάλαμο. Λίγο ο πόνος, κάτι το ηρεμιστικό που μου έδωσαν κι έκλεισα τα μάτια το προηγούμενο πρωί πριν την επέμβαση, κάτι η ολική αναισθησία για κάποιες ώρες. Αφουγκραζόμουν στη σιωπή τους ψιθύρους και τα βήματα έξω από το θάλαμο, την ανάσα των δύο αντρών στα διπλανά κρεβάτια. Η αγρύπνια των εργαζομένων στο νοσοκομείο, το ήρεμο επί ποδός τους, η έννοια των ασθενών τις ώρες του ύπνου τους – όλα σε βουβό διάλογο.

Η επιβεβαίωση του αγαθού που είναι η υγεία του ανθρώπου, η τιμή της όχι σε χρήμα αλλά σε φροντίδα. Την οποία πρέπει να συνεχίσουμε να τιμούμε.