Δεν είμαι καπνιστής. Άρχιζα να «καπνίζω» στα δεκαπέντε τελειώνοντας το γυμνάσιο και το «έκοψα» μετά από μερικές βδομάδες. Δεν μου άρεσε. Δεν ήταν όμως αποκλειστικά θέμα γούστου, ο καπνός σε εσωτερικούς χώρους με ενοχλεί στα μάτια και ο πονοκέφαλος με διαλύει. Εκείνα τα χρόνια, γυρνώντας από εξόδους σπίτι το χειμώνα κρεμούσα παλτό ή μπουφάν στο μπαλκόνι να ξεμυρίσει. Την ποθητή βελτίωση στη ζωή μου έφερε η απαγόρευση του καπνίσματος σε χώρους εργασίας, διασκέδασης ή εστίασης (για τα μπαρ είχα κάποιες επιφυλάξεις). Θυμάμαι κι ένα τυχερό. Κάποτε, παλιά, ταξίδεψα υπερατλαντικά πρώτη θέση γιατί η εταιρεία δεν μου βρήκε θέση στο τμήμα μη καπνιζόντων του αεροπλάνου κι εγώ επέμεινα.

Ενίοτε «ατμίζω». Έχω συσκευή, μου αρέσουν κάποιες από τις μυρωδιές, π.χ. του μπισκότου για το χειμώνα ή του καρπουζιού για το καλοκαίρι. Υγρό δίχως νικοτίνη, με τον τρόπο που μου αρέσει η χημεία σε μια καραμέλα με γεύση κεράσι ή η τσιχλόφουσκα.

Έχοντας αναφέρει τα προηγούμενα, χαίρομαι για την αποχή που κράτησε η Ελλάδα στις αρχές του μήνα, όταν το Συμβούλιο Υπουργών Υγείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενέκρινε σύσταση για την επέκταση της απαγόρευσης του καπνίσματος και ατμίσματος σε εξωτερικούς χώρους, όπως σε καφετέριες, παιδικές χαρές, στάσεις μέσων μεταφοράς. Τα προτεινόμενα μέτρα είναι τιμωρητικά προς τους καπνίζοντες, πατρονάρουν ενήλικες επειδή ακριβώς είναι αχρείαστα. Ανέκαθεν η αντικαπνιστική εκστρατεία, πέρα από τα προβλήματα υγείας από το ενεργητικό και το παθητικό κάπνισμα τα οποία ορθώς ανέδειξε κι εξακολουθεί, είχε μια συνιστώσα πουριτανισμού η οποία με ενοχλούσε.

Να αναλάβει ο καπνιστής (προσωπική) ευθύνη (με προσωπική ενοχή) για τις αμφιλεγόμενες επιπτώσεις της συνήθειάς του σε εξωτερικούς χώρους (με χρήση προϊόντων η εμπορία των οποίων είναι νόμιμη), όταν ζούμε σε πόλεις που κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνη για όλα όσα διαρκώς υποβαθμίζουν τη δημόσια, την κοινωνική ζωή, κυρίως για τη φτώχεια και τις σίγουρες επιπτώσεις της; Αυτές δεν βλάπτουν την υγεία, ιδιαίτερα τη ψυχική, για όσους εργαζόμαστε στην Αθήνα για παράδειγμα;

Δεν είναι υποκρισία που το Σαν Φρανσίσκο στην Καλιφόρνια, δεύτερο παράδειγμα, επιβάλλει απαγόρευση καπνίσματος στα πάρκα, μια πόλη στην οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις από τις στρατιές των αστέγων που τη στοιχειώνουν; Ούτε ευθύνη, ούτε ενοχή σε αυτήν την περίπτωση;