Αναφαίρετο το δικαίωμα κάποιου να αποφασίσει να βάλει τέλος στη ζωή του αλλά αν αυτός στερείται του θάρρους, παρηγοριά θα βρει μόνο όταν η καταληκτική πράξη εκτελεστεί από κάποιον άλλο ως πράξη αγάπης. Βαθιά, αληθινή αγάπη. Έτσι μόνο μπορεί κάποιος να διεισδύσει στην απελπισία του αδιεξόδου του επιθυμούντος λυτρωτικό θάνατο. Να την έχει νιώσει, να έχει αντικρύσει με ειλικρίνεια τη δίχως επιστροφή άβυσσό του. Τότε ας αναλάβει με ευθύνη έναντι των συνεπειών την εκτέλεση της επιθυμίας.
Αρνούμαι να υποκύψω σε πειθώ επιχειρημάτων ότι η πράξη συνιστά αποδεκτό έλεος όταν εκτελείται εντός νομικού πλαισίου συνοδευόμενη από τεχνική αρτιότητα χειρουργικής επέμβασης, με σφραγίδα εισήγησης δευτεροβάθμιας επιτροπής η οποία εξετάζει το αίτημα.
Την αποδοχή αιτήματος θανάτου ενός απελπισμένου δεν αιτιολογεί (δικαιώνει) η άψογη εφαρμογή διαδικασίας ορθών τεχνικών βημάτων. Ο θάνατος παραμένει τοίχος απροσπέλαστος, μαύρη τρύπα που όλα καταλήγουν και τίποτα δεν ξεφεύγει, απόλυτο αποτρόπαιο και ακατανόητο για όλα τα μετρήσιμα και τεχνικά. Μόνο στη με αγάπη θανάτωση από τρίτο η λύτρωση για τον απελπισμένο, στο θάρρος του τρίτου απέναντι στην τρομακτική ευθύνη - η οποία παραμένει.
Κι αν όλοι δεν έχουν τη δύναμη να εκτελέσουν αυτήν την πράξη αγάπης για κάποιον, αν δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης, τότε να έχουν την ντομπροσύνη να μη σηκώσει η δειλία τους την ανευθυνότητα του να ψηφίζουν νομοθέτες οι οποίοι αναθέτουν εννόμως σε τρίτους εκτελεστές, έμμισθους του δημοσίου σε πλαίσιο υπαλληλικών καθηκόντων - γραφειοκρατικών και με αποστείρωση αποτελεσματικών.
Μεγάλη η αποστροφή μου.
Ένα τελευταίο. Από όσους μου δείχνετε τους, αρκετούς πιστεύω, μόνους απελπισμένους που αιτούνται με απόλυτη βεβαιότητα το οριστικό έλεος, ζητώ την απόλυτη βεβαιότητα ότι η εισήγηση μιας δευτεροβάθμιας επιτροπής στερείται ψήγματος ανάγκης για τυπική διεκπεραίωση.
Υπάρχουν τα επιχειρήματα της λογικής, υπάρχει και το ένστικτο.