Είδα το «Ο Ρόκκο και τ' αδέλφια του» μετά από εξήντα χρόνια. Μου φάνηκε ένα απόσπασμα λιμπρέτου, απ' όπου ο Βισκόντι κάθε τόσο προσέθετε κυβόλιθους που γλυστρούσαν στη βροχή. Οι χαρακτήρες έμοιαζαν μακιγιαρισμένοι και κόλλησα στο παλτό του Αλαίν Ντελόν, ελλείψει άλλου δραματικού υποβάθρου. Eξάλλου έλαβα παιδεία νεορεαλισμού, επαρκώς χάρη στον Ροσελίνι που φέρθηκε στο σινεμά ωσάν γιατρός σκεπασμένος με τα φτερά του Έρωτα.

Νομίζω, στην δύση των σκέψεων πως ήταν μια πινακοθήκη της κτιριολογίας του Ιταλικού μεταπολεμικού Βορρά.