Ο βυθός είναι ανθρώπινη κατάσταση εγκατοίκησης. Μια ζωντανή κοροϊδία που αποδεχόμαστε από νοσταλγία, ήτοι το πιο ψεύτικο καρέ από τον παραισθητικό ορίζοντα.

Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ πως ένας ζωντανός οργανισμός, θα μετατρέπονταν σε έναν επαίτη του άλλου καιρού, ένα φλερτ με τον θάνατο, όγκοι αϋπνίας και ταραχής, κι όλα αυτά, δυο βήματα από τα θαλασσινά τριφύλλια.

Εντροπία της Αγίας Παρασκευής. Μιγάδες άγιοι, συνωστισμένοι μίγδην σε ένα τελάρο γεμάτο βίους και θανάτους χωρίς ελπίδα.

Κι ολόγυρα, μια κοινωνία που αρνούμαι και δεν με ελκύει.

Όλα είναι ζήτημα βυθού. Δηλαδή μιας κορυφής που βλέπεις από μακριά, αγνοώντας πως δεν χρειάζεται αναρρίχηση και άλλα καουμποϊκά, αλλά να πάρεις το τελεφερίκ επιτέλους και να χωθείς σε έναν ξενώνα ψυχών, σε έναν πλανήτη γυναικών και στο γέλιο των παιδιών.