Χθες βράδυ μετά το φαγητό κάπου στο Βοτανικό, οδηγώντας στην Ιερά Οδό φτάσαμε έως Αιγάλεω. Η αφορμή ήταν να βρούμε ΑΤΜ για μετρητά, αλλά ευχάριστη από μόνη της η βόλτα. Ομορφότερα τα Σαββατόβραδα στα απόκεντρα των δήμων συγκριτικά με το κέντρο - οι πλατείες, τα κλειστά καταστήματα με τις φωτεινές βιτρίνες, φωτεινά και τα περίπτερα. Ο κόσμος στα πεζοδρόμια, σε ψητοπωλεία και σε καφέ μπαρ.

Σταματώντας στο φανάρι πρόσεξα έναν άντρα, δεν φαινόταν άστεγος, έψαχνε σε μικρό κάδο, από αυτούς που αδειάζουν οι οδοκαθαριστές και όχι τα απορριμματοφόρα. Περιποιημένος, φορούσε χοντρό τζιν τζάκετ για να αντιμετωπίσει την πρώτη φθινοπωρινή ψύχρα.

Φορούσε στα χέρια μαύρα γάντια καθαρισμού, εφαρμοστά της μιας χρήσης. Είναι κάπως όταν προσέξεις ότι αυτός που μαζεύει από τα σκουπίδια φοράει γάντια για να προστατεύσει τον εαυτό του από την κάθε βρομιά και τοξικό που έχει πεταχτεί στο σκουπιδοτενεκέ. Σου χαρίζει άλλοθι και άφεση όταν πείθεις το δικό σου εαυτό σου ότι όσοι ψάχνουν κάδους μπροστά σου είναι πειραγμένοι, δεν είναι εντελώς στα καλά τους, χάνουνε λίγο. Άλλοθι που κατέρριψε η εικόνα του συνομήλικου με τα γάντια για προφύλαξή του, του “αξιοπρεπώς” καθαρού. Η φροντίδα για τον εαυτό του με τα γάντια και το μπουφάν, έχοντας επίγνωση των αναγκών του, των κινδύνων να ανταποκριθεί στις ανάγκες αυτές αλλά και της αξιοπρέπειάς του απέναντί σου. Αξιοπρέπεια που γκρεμίζει το άλλοθι που σου δίνει η ταμπέλα που σηκώνεις γι' αυτόν, αυτή ενός προβληματικού ατόμου.

Για πόσο η αντοχή του;

Έρχεται χειμώνας. Το τζάκετ του άντρα που έψαχνε τους κάδους το χθεσινό Σαββατόβραδο στην Ιερά Οδό κεντρικά στο Αιγάλεω, δείκτης των αναμενόμενων πτώσεων της θερμοκρασίας αντικειμενικά περισσότερο ευαίσθητος απ' αυτούς των μοντέλων των μετεωρολόγων.