Ερειπωμένα ξωκλήσια. Ξωκλήσια που ξώκειλαν στην ακτή του χρόνου. Τα ιερατεία δεν στέλνουν πια εκεί ιερείς. Ανοικτός άρα χώρος για το ιερό. Του ναού και όχι μόνο. Μόνος, κι έτσι ελεύθερος, ο Χριστός. Γυμνός από εξουσία και καταπίεση. Ασκητής που δεν ζητά τίποτα από κανέναν. Ψέματα. Αν πλησιάσεις πολύ ίσως τον ακούσεις να ζητά συγγνώμη. Για την πορεία που πήραν τα πράγματα. Εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. Μην. Μην βασανίζετε τους ανθρώπους στο όνομά μου. Δεν ήρθα για αυτό. Δεν ξέρω καν αν ήρθα ή φαντάστηκαν πως ήρθα. Πάντως και να το φαντάστηκαν, δεν φαντάστηκαν αυτό. Έτσι όμως πάει πάντα κάθε τι σχετικό. Κάποιοι φαντάζονται και κάποιοι έρχονται να χτίσουν πάνω στην φαντασία τους τα δικά τους μαγαζιά. Γιατί ξέρουν ότι είναι απαραίτητη η φαντασία, τη χρειάζεται ο κόσμος για να έχει να φαντάζεται με τη σειρά του. Αλλά ακόμα πιο απαραίτητη είναι η διαχείρισή της μέχρι του βαθμού της διαστρέβλωσής της. Γιατί ένας κόσμος που μόνο φαντάζεται και δεν φοβάται, ένας κόσμος που μόνο ονειρεύεται και δεν υπακούει, είναι ένας κόσμος που κινδυνεύει να τιναχτεί ανά πάσα στιγμή στον αέρα. Στα σύννεφα των αιθεροβαμόνων. Μας έχετε αδικήσει κι εμάς τους μαγαζάτορες. Κι εμείς κληρονόμοι τρομαγμένων είμαστε. Των πιο βαθιά τρομαγμένων. Φοβήθηκαν να ζήσουν αλλιώς. Βρήκαν καταφύγιο στον έλεγχο. Στις ταμειακές τους. Στις κολάσεις που πουλούσαν. Στις κολάσεις που επέβαλαν. Τίποτα δεν τους τρόμαξε περισσότερο από την πιθανότητα του παραδείσου. Και μετά αλλά κυρίως τώρα. Εδώ. Για όσο ανέπνεαν, για κάθε νέα μέρα που ξημέρωνε, για κάθε νέο βράδυ που έπεφτε η νύχτα. Για ό,τι δεν ήταν ούτε μέρα ούτε νύχτα, μόνο η μεθυστική παραίσθηση της ζωής.