Πολλοί μίλησαν για τα ζώα που χάθηκαν, τραυματίστηκαν ή ένιωσαν τον τρόμο της φωτιάς. Εγώ θα μιλήσω για τα δέντρα, έχοντας βιώσει την αργή, σιωπηρή έννοια σαν έχεις φυτέψει δέντρο και το φροντίζεις, το αβέβαιο ερωτηματικό σαν το βλέπεις να μην είναι καλά - να κρατά μήνες η επούλωσή του ή να μην έχεις αντιληφθεί το πότε του θανάτου του.

Θα αναφερθώ στα δέντρα με το στίχο του Κοέν για την Ιωάννα της Λωρραίνης όταν την αγκάλιασαν οι φλόγες:

...είμαι φωτιά απάντησε αυτός, κι αγαπώ τη μοναξιά σου κι αγαπώ την περηφάνια σου...

και με απόσπασμα της Γουίλα Κάθερ από το μυθιστόρημά της "Ω Πιονέροι":

Μου αρέσουν τα δέντρα γιατί δείχνουν παραίτηση στον τρόπο που θα ζήσουν συγκριτικά με άλλα πλάσματα. Νιώθω ότι ένα δέντρο γνωρίζει πάντα όλα που σκέφτομαι σαν κάθομαι δίπλα του. Όταν επιστρέφω κοντά του δεν χρειάζεται ποτέ να του θυμίσω οτιδήποτε. Αρχίζω από εκεί που σταμάτησα...