Αντιπαθώ τα ετοιματζίδικα σίριαλ, όπου ο ήρωας βρίσκεται επι 50 λεπτά σε αδιέξοδο, αλλά στα τελευταία 3-5 λεπτά, λύνονται τα μάγια και ο πρωταγωνιστής ανανεώνει την σύμβασή του και τον θαυμασμό.

Στην περίπτωση του ήρωος Πάτρικ Τζέιν δεν είναι μόνον η εξωτική του, εκ Τασμανίας καταγωγή, αλλά ένα δύσβατο, παρενοχλητικό ύφος του «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω» που καταλήγουν σε ένα και μόνο αποτέλεσμα: να επικρατήσει η λογική του.

Αναλογικά, αυτά που θυμίζουν μεσαίωνα, την εποχή των θαυμάτων. Απλώς λείπει ένας αγιολογικός χαρακτήρας απ΄ όλα αυτά. Αλλά η καταστροφή των ηρώων επίκειται. Παράδειγμα, μια παίκτρια του survivor, εμφανίστηκε στον τελικό, την Ναυσικά εννοώ, με μια αποτρόπαιη μποτοξιά που θα της πάρει σαράντα χρόνια να την διορθώσει, αν διορθώνεται.