Όταν πήρε σύνταξη ο πατέρας μου η μητέρα είχε κάποια χρόνια μπροστά πριν τη δική της συνταξιοδότηση. Σαν βγήκε κι αυτή στη σύνταξη κάποια στιγμή μου εξομολογήθηκε ότι μακάρι να άρεσε και στον πατέρα μου, όπως σε άλλους άντρες της ηλικίας του, να πηγαίνει στο καφενείο, να μην τον είχε όλη μέρα στα πόδια της. Μεγάλος σπιτόγατος ο πατέρας και η αλήθεια είναι ότι νόστιμο σπιτικό φαγητό γεύτηκα αφού σταμάτησε να δουλεύει, όταν άρχισε κι αυτός να βάζει το χεράκι του στο μαγείρεμα στο λίγο χρόνο πριν αφήσω το πατρικό. Δεν κατηγορώ τη μητέρα που δεν το είχε με το μαγείρεμα, δούλευε και είχε βέβαια χρεωμένες τις δουλειές του σπιτιού.

Τη μία φορά που οι γονείς μου με επισκέφθηκαν στο εξωτερικό, ο πατέρας μου ένιωσε έξω από τα νερά του. Μου είπε ξαπλωμένος στην πολυθρόνα, αν πεθάνει η μάνα σου σε μια μέρα θα έχω πεθάνει κι εγώ. Λίγους μήνες μετά το θάνατό του τηλεφώνησα, πάλι από το εξωτερικό που ζούσα, βράδυ στη μητέρα μου να δω αν είναι καλύτερα. Αναπάντητη η κλήση, ανησύχησα, πρέπει να απάντησε την τρίτη φορά για να μου ψιθυρίσει ότι δεν μπορούσε να μιλήσει, ήταν στο σινεμά. Αλμοδοβάρ, είπε. Δικτυώθηκε σχεδόν αμέσως η μάνα με φίλες, χήρες και αυτές οι περισσότερες. 

Αυτά ήρθαν στην σκέψη μου τις προάλλες όντας σε καφενείο και απέναντί μου καθόταν κάποιος ηλικιωμένος μόνος με τον καφέ, δίχως κινητό. Δίπλα του παρέες παρέες στα τραπέζια, άλλοι έφευγαν, άδειαζε η καρέκλα και κάποιοι άλλοι έφθαναν και γέμιζαν την άδεια καρέκλα της παρέας.

Υπάρχει μια δυναμική και μία ευκολία με την οποία μπορεί κάποιος άντρας να συνδεθεί με παρέα στο καφενείο. Πάντα θα υπάρξουν οι λίγοι που κάθονται μόνοι, πίνουν τον καφέ δίχως να μιλήσουν και φεύγουν. Όταν γυρνάνε στο σπίτι ίσως να υπάρχει εκεί γυναίκα να τους περιμένει, ανανεωμένη στο λίγο δικό της χρόνο, την ανάσα που ξέκλεψε, και να τους πει μου έλειψες. Ελπίζω να βρίσκουν ζεστό το σπίτι.

Πάντα ένιωθα ότι τη μοναξιά των αντρών, άντρες τη βυθομετρούν με περισσότερη ακρίβεια.