Έχω φίλο Γερμανό που ζει στην Ελλάδα χρόνια, παντρεμένο με Ελληνίδα, 90 χρονών και στέκεται γερά. Μας είχαν χθες το βράδυ σπίτι τους για φαγητό και καθώς μιλούσαμε είπε για κάτι που έχει από τον προπάππο του, από το 19ο αιώνα, το οποίο έφτασε στα χέρια του γενιά με γενιά. Μας το έδειξε: ένα κουτί με συρτάρια, τα συρτάρια χωρισμένα σε τμήματα και σε κάθε τμήμα σπόροι. Σε δυνατή μελάνη, σχεδόν χαραγμένο σε μικροσκοπική καλλιγραφία, το όνομα του δέντρου, του κάθε δέντρου του κρυμμένου μέσα στο σπόρο στο κουτάκι. Μου έδωσε μεγεθυντικό φακό να διαβάσω, σας δίνω το γένος από μερικά, αν θέλετε ψάξτε: Aesculus, Prunus, Tilia, Ulmus, Rubus.

Έχει συνεννοηθεί, είπε, με αγρονομικό ινστιτούτο στη Γερμανία να παραδώσει το κουτί. Ποιος ξέρει αν ανθεκτικές, γερές ποικιλίες από το κάθε είδος δέντρου κρύβονται στους στεγνούς σπόρους.

Ενθουσιάστηκα, μάλλον χάρηκα, η χαρά ενθουσιασμός με ρίζα, με ουσία. Ίσως η πρώτη στέρεη χαρά της χρονιάς στη δίνη παραίτησης, άγχους, θυμού, διασκέδασης της αγωνίας, πολέμου, εξαθλίωσης και καταστροφής - όλων όσων ακούμε να μας στύβουν ένα με τα δεινά της Πανδώρας. Το παλιό κουτί με έφερε στα συγκαλά μου, σε επίγνωση ότι ήρθαμε στον κόσμο αγροφύλακες, ότι τίποτα δεν ήταν εύκολο ως εδώ που φτάσαμε. Αρκεί να μη χάσουμε το βήμα.