Είχα γάτο που έζησε είκοσι χρόνια, από το ’93 μέχρι το 2013. Αρσενικό, βρέθηκε αδέσποτο αφημένο στο δρόμο, τον μάζεψα, τον στείρωσα και του έβγαλα με ειδική επέμβαση τα νύχια των μπροστινών ποδιών. Πρακτική παλαιότερα νόμιμη και αρκετά συνηθισμένη εκείνα τα χρόνια. Τον καταδίκασα έτσι σε ισόβια. Τον έφερα στην Ελλάδα από τις ΗΠΑ και πέρασε τη ζωή του σε διαμέρισμα βρίζοντας θυμωμένος τα πουλιά που άκουγε και δεν έβλεπε, με κεφάλι κι αυτιά τεντωμένα, όλος μέσα στο νεύρο μέχρι που κουφάθηκε λίγα χρόνια πριν πεθάνει. Ψόφησε στο διαμέρισμα στην Αθήνα πασχίζοντας να αναπνεύσει μια νύχτα που έκλεισα την πόρτα του υπνοδωματίου να μην τον ακούω αφού τον χαιρέτισα. Το πρωί τον βρήκα νεκρό πίσω από την εξώπορτα του διαμερίσματος έχοντας κάνει αιμόπτυση. Τον έθαψα στον κήπο στο χωριό.

Το 2011 βρήκα άλλο γατί αφημένο δίπλα σε κάδο στο λιμάνι των Μεθάνων, αρσενικό κι αυτό, το οποίο το απειλούσε σκυλί. Το έφερα πάνω στο σπίτι και το ξαμόλησα στον κήπο. Δεν του έκανα στείρωση. Αρσενικό, κυνηγός, δεν άφηνε άλλη γάτα να πλησιάσει στον κήπο. Έζησε μέχρι το '20, πέθανε το καλοκαίρι το ανάμεσα στις δύο καραντίνες. Κάτι το δάγκωσε αριστερά στο κούτελο, μια ανοικτή μεγάλη πληγή, φαινόταν το κρανίο του. Η αλεπού ή το κουνάβι. Τον βρήκα έτσι πληγωμένο να σέρνεται όταν μπόρεσα να γυρίσω στην εξοχή με τον τερματισμό της πρώτης καραντίνας. Τον πήγα σε κτηνίατρο, τον έφερα μετά στην Αθήνα στο διαμέρισμα, τον κράτησα στην αντιβίωση για κάποιες μέρες εις μάτην. Μέσα σε μια βδομάδα του έκανα ευθανασία. Θάφτηκε κι αυτός στον κήπο δίπλα στον αμερικάνο το γάτο.

Μακάρι να είχα κάνει το ίδιο στον αμερικανό γερόγατο που πέθανε το '13, μαρτυρική η τελευταία του νύχτα. Μακάρι να το είχα πάρει επίσης απόφαση κάποιες μέρες νωρίτερα για τον άλλο το γάτο.

Το καλοκαίρι του 20 ήταν δύσκολο για μένα. Μου φόλιασαν επίσης το σκυλί, ήταν η πρώτη φορά που είχα σκύλο στη ζωή μου, δεν το διάλεξα, πήγε η μάνα της και γέννησε στα βράχια απέναντι από το σπίτι και κάποια στιγμή μας κουβαλήθηκαν όλα τα κουτάβια. Δώσαμε τα πιο όμορφα και κρατήσαμε την άσχημη, δεν την ήθελε κανένας. Τη φροντίζαμε με ένα ζευγάρι Εγγλέζων που μένουν μόνιμα εκεί, πανέξυπνο ζωντανό, μόνη στο δρόμο, περιπλανιόταν ανάμεσα στα γειτονικά χωριά και δεν πείραζε κανέναν. Την εμβολίαζα ετήσια, της έκανα στείρωση, τα αδέσποτα σκυλιά μαζεύονται σε αγέλες και γίνονται επικίνδυνα. Σκύλο δεν θέλω ξανά στη ζωή μου.

Δεύτερη καραντίνα και επιστρέφοντας στο χωριό αρχή καλοκαιριού του '21, μετά τους εμβολιασμούς και τη λήξη του εγκλεισμού, δεν είχε μείνει γάτα στη γειτονιά. Ίσως κάποιος έριξε φόλα.  Βρήκα λοιπόν δύο γατάκια, δύο αδερφούλες στον Κολωνό στη γωνία του δρόμου που μένω, τις οποίες τις τάιζαν από τη γειτονιά, τις απήγαγα και  τις πήγα στο χωριό. Τις αμόλησα κι αυτές στην αυλή. Μου έκανε επίθεση μία Γερμανίδα που έχει σπίτι εκεί κι ένας Βέλγος που φιλοξενούσα ότι πρέπει να τις στειρώσω. Τα θέλουν τα ζώα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της άνεσή τους, θέλουν ευνουχισμένη τη φύση, pet της λογικής τους. Λογική που λίγο πιο πέρα να την πας είναι συμβατή με το να κάνουμε στείρωση στα κουνάβια και στις αλεπούδες που φωλιάζουν εκατό μέτρα από το σπίτι στη ράχη, γιατί γεννάνε πολλά μικρά, αρρωσταίνουν και ψοφάνε υποφέροντας. Συναισθηματική λογική κομμένη και ραμμένη στην ανοχή και αντοχή ζωής της ευκολίας του ανώδυνου.

Έχουν αντιρρήσεις και οι οικολόγοι, μιλάνε για τις γάτες και τα μικροπούλια που θανατώνουν ετησίως. Εδώ μεταφέρω και τους αφιερώνω απόσπασμα από το A sand County Almanac του Aldo Leopold, Aμερικανού σοφού της οικολογίας με τεράστια πείρα στο πεδίο. Αυτός παρότρυνε τους ανθρώπους να μάθουν να σκέφτονται όπως ένα βουνό - ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από τη Γερμανίδα και το Βέλγο. Στο απόσπασμα αφηγείται αυτό στο οποίο έγινε μάρτυρας, όταν επικηρύχτηκαν στις ΗΠΑ οι λύκοι και οι λύκοι σκοτώθηκαν και ήρθε η έκρηξη του πληθυσμού των ελαφιών που αποψίλωσαν με τη σειρά τους τη βλάστηση και οι πλαγιές στο τέλος γέμισαν με τα άσπρα κόκαλα ή με τα σάπια κουφάρια των ελαφιών. Το αφήνω στα αγγλικά γιατί είναι όμορφα γραμμένο.

Since then I have lived to see state after state extirpate its wolves. I have watched the face of many a newly wolfless mountain, and seen the south-facing slopes wrinkle with a maze of new deer trails. I have seen every edible bush and seedling browsed, first to anaemic desuetude, and then to death. I have seen every edible tree defoliated to the height of a saddlehorn. Such a mountain looks as if someone had given God a new pruning shears, and forbidden Him all other exercise. In the end the starved bones of the hoped-for deer herd, dead of its own too-much, bleach with the bones of the dead sage, or molder under the high-lined junipers.

Τα γονίδια, η βιολογία, η ζωή, βρίσκουν το δρόμο τους. Στα ζώα το ένστικτο αναπαραγωγής είναι δυνατότερο από τη θλίψη της απώλειας που νιώθουμε εμείς γι αυτά, της απώλειας επίσης που νιώθουν αυτά για τα ίδια τους τα παιδιά. Τα γονίδια μιλάνε, καθορίζουν ταυτότητες, συνεχίζουν. Με ώθηση το ένστικτο ακολουθούν διαδρομές φανερές και υπόγειες, κυρίαρχες ή υποτελείς και η μόνη επιλογή για να χτίζεις στη ζωή ελευθερία είναι να αποδεχτείς το δρόμο που ανοίγει αυτή η διαιώνιση, να δεις την ομορφιά του. Ευνουχίζοντας, αυτό που καταφέρνεις είναι ακριβώς το αντίθετο.

Κάποια υπολειπόμενα γονίδια λοιπόν φανερώθηκαν στη νέα γέννα της μίας από τις δύο γάτες που μετέφερα στην εξοχή, από τον Κολωνό στη wilderness της πλαγιάς πέρα από το σπίτι μου. Ένα από τα νεογέννητα είναι ζωντανή απομίμηση του γάτου εκείνου που βρήκα στο λιμάνι το 2011. Ο οποίος πέθανε το 2020 (ενώ η γάτα γεννήθηκε ένα χρόνο μετά στην Αθήνα και στο κατόπι την έφερα στην αυλή μου) και ο οποίος ήταν κυρίαρχος και κυνηγός για εννιά ευτυχισμένα και μη ευνουχισμένα χρόνια.

Υπόγεια διαδρομή υποτελών γονιδίων που έφεραν ζωντανή τη μνήμη του σε μένα, στην πόρτα του ίδιου σπιτιού.